YORULDUM ARTIK!

Her gün sabahtan akşama siyaset konuşmak, siyaset düşünmek, siyaset yazmaktan yoruldum artık…

Bıktım her gün ülkenin kötü yönetildiğini düşünmekten…

Hikâyeler yazmak istiyorum, romanlar, şiirler, içinde siyaset olmayan makaleler…

Sokağı anlatmak. Kedileri, köpekleri, kuşları, balkonlardan sarkan saksılar dolusu rengârenk çiçekleri, ağaçları, sokak lambalarını…

Başkalarının hayatı yaşanılabilir hale gelsin diye didişirken kendi hayatımı erteleyip durmak nereye kadar…

Üstelik o başkaları kötü yaşamlarının sorumlusu olarak yönetenleri değil sorumlu olarak hâlâ sizi görüyorlarsa, ne olursa olsun, ne yaparlarsa yapsınlar bir kere olsun tercihlerini değiştirmiyorlarsa, neyin mücadelesi bu?

Merak ediyorum; acaba kaç ülke insanı siyasetle yatıp siyasetle kalkıyordur…

Ne kadar ülkede yurttaşlar ekonomiden hukuka, iç politikadan dış politikaya, ithalattan ihracata, sosyal güvenlikten para politikalarına, tarımdan sanayiye her konuda “bilgi” sahibidir!

Sonra? Sonrası şu:

Hayata dokunacak yazıları yazamadan yaşam akıp gider…

Yıl biter. Yeni bir yıl gelir. Geçen yıl bir önceki yıldan daha kötü ve gelecek yılın da daha iyi olamayacağı gün gibi ortada dururken; sanki her şey yolundaymış, insanlar açlıktan çöplüklerde yiyecek aramıyormuş gibi, soğuktan donmuyormuş gibi battaniyelere sarılmış bir vaziyette yılbaşı kutlanır…

Varlıklılar için yeni yılı kutlamak yeni yılda yeni kazançların geleceği beklentisidir. Yoksullar için ise bir piyango bileti kadar şanslarının olduğu bu hayatta umuda yaslanmaktır…

Ne demiş şair:

“Umut fakirin ekmeği.”

Yorgunluğuma ilişkin söylediklerimi unutun. Siyaset benim yaşam biçimim. Ölene kadar da öyle devam edecek…

Siz bakmayın bana hem yorulur, hem devam ederim…