Kelimeler ve kavramlar hayatımızın sadece sesi değil, kendisidir. Tarihin anlattığı, insanın yaşadığı, ders aldığı ya da alamadığı ne varsa önce kelimeler ve kavramlar ile sonrasında yine o kelimelere ve kavramlara verilen anlamlar ile yaşadı insanoğlu. Ve insanoğlu, kelimelere ve kavramlara verdiği anlamların esiri oldu.
Özgürlüğe inanmayı, hak ve adalet ile davranmayı, saygılı olmayı, sevgiyle nefes almayı, mutluluğa inanmayı, umuda sarılmayı, geleceğe bakmayı, bugünü iyi ve güzel yaşamayı, zorluklara karşı mücadele etmeyi, emeği, güzelliği ve hatta kötülüğü yaptı, yaşadı ve yaşattı insanoğlu.
Ama hiçbir kelime ve hiçbir kavram yabancılaşma kadar esir etmedi insanı.
Kendi olmaktan çıkma, kendin gibi yaşamaktan yana umarsız olma ve hayata ve gerçeklere uzak kalma olarak da tanımlayabileceğimiz yabancılaşma, adı üstünde yaban olmaktan, yabancı gibi yaşamaktan gelip hayatımızı ve benliğimizi işgal ediyor.
İnsanı diğer canlılardan ayıran başlıca özelliği olan aklı ve emeğini bir yana, bir köşeye hatta ötelere koyup aklına ve emeğine uzak, yabancı ve hatta sanal bir hayat sürmesinin adıdır yabancılaşma. Yaşamak için, özgürce ve sağlıklı nefes almak için, güzel yarınlar için emek vermek değil, pahalı bir akıllı telefon, model bir araba, iyi bir gayrimenkul, marka bir mekanda yaşamak gibi anlamsız ve saçma olgular için emeğini harcayan insanoğludur kendine ve hayata yabancılaşan varlığın adı. Temel özelliklerinden biri de emeği gerektiren, zamanı ve nefes almayı zorunlu kılan duygu ve düşünce durumlarına bir mal, bir ürün, bir meta olarak bakar bu yabancı. İnsanın kalitesinden, hayatın donanımlısından, sevginin değerinden bahseder; kalite, donanım, değer kavramlarını insana dair kullanarak.
Yabancılaşmanın ikizidir yanılsamalar.
Rüzgara göre yön alan bir varlıktır günümüz insanı ve bu yön almanın sağı, solu, ilerisi, gerisi yoktur. Dünya görüşü ve duygu durumu ne olursa olsun, kendi belirlediği sınırlarda konuşulanları konuşur, kendi çevresinin oy verdiği lidere koşar, kendi dünya görüşünün aslında ona dayattığını kabullenir ve hiç sorgulamadan yaşar gider.
Sorgulamadan ve düşünmeden yaşayıp gitmenin uzmanı ve hatta hastasıdır günümüz insanı. Elindeki akıllı cihazdan görüp okuduklarını doğru, iyi ve güzel bilir. Birileri bir yerlerden sanal dünyaya “damlaya damlaya göl olur/ Cemal Süreya” yazsa, bu söz şaire mi ait diye sorgulamaz ve derhal bu sözü paylaşır. Birileri bir yerden şu lider senin geleceğini kurtaracak, bu lider şöyle iyi lider, dese; bu adam üç gün öncesine kadar yoktu, nereden çıktı, kimdir, necidir diye sormaz da, adamın peşine katılmayı kendisi ve vatan için çok mühim bir şey sayar.
Eski çağlardan beri insanlığın seyirlik, eğlencelik ve hatta eleştiri yapmanın sesi olan tiyatro ve ilüzyon, günümüzde en sert ve acımasız haliyle insana gösteriler sunmaktadır. Medyanın egemen olduğu günümüz dünyasında medyanın ve hatta çok sosyal medyanın dediği dedik, öttürdüğü düdüktür. Hayatı ve gerçekleri o medyalardan öğrendiğimizi, bildiğimizi ve hatta çok iyi bildiğimizi sanmakla meşhuruz. Kitapları, okumanın sesini, tarihi, sorgulayıp yaşamayı, sorular sormayı, yanıtlar aramayı, emek vermeyi unutalı yıllar oldu ama bunun farkında bile değiliz. Günün ahtapot kolları hepimizi geçim telaşı ile, çok sosyal medya paylaşımları ile, güne salınan gündemler ile sarıp sarmalarken hayatın ve gerçeğin seslerinden kopuk ve koparılmış halde yaşıyoruz. Ölümler, kazalar, yıkımlar, cinayetler, tecavüzler ve hatta sevinçler bile artık sadece haber değeri varsa, gündeme getirilmiş ise önemli bizim için. Bakıyor, göz atıyor ama görmüyor, anlamıyoruz. Anladığımızı sanmakla meşgulüz. Kendine yabancı insanoğlunun yanılsamalar ile geçirdiği bir hayatı var. Daha ne olsun.
