Bağlamamın tellerinde yarım kalan Anadolu Türkülerimizi benim yerime sizler söyleyin gariii.
Deyin ki;
– Bir of çeksem karşı ki dağlar yıkılır..
Bugün posta günü canım sıkılır.
Ben gittim ya bir bayram günü aranızdan apansız, deyin ki;
– Bugün bayram günü canım sıkılır..
Canınızı sıkmayın desem de ; beni sevenlerin yüreğinde bir ince sızı takılıp kalacak , biliyorum..
Elimden geleni yaptım. İnanın ..
-Kalbe söz geçmiyor canım izleyicilerim.
Sevgili sevenlerim..
Gözyaşlarınızı göremem ama , ruhum duyar kederinizi.
Türk Kahvesi gösterisinde ilk kez izledim onları yıllar önce .
Bahadır Tokmak ile Turgay Yıldız.
Bahadır Tokmak’ın elinde darbukası.
Turgay Yıldız’ın elinde bağlaması.
Sabah – akşam çalıp çığırdılar , türkülerle çarpık ne varsa dillendirdiler.
Mizahını yaptıkları siyasi liderleri bile kahkahalarla güldürdüler.
Dertlerimizi , mizah ile izah ederek evimizin baş köşesine gelip kuruldular.
Bizim evin de baş köşesinde kuruldular , yarenimiz oldular.
Dertlerimizi söylediler , korkusuzca.. Uğradığımız haksızlıkları cesurca seyrettik..
İktidarlar aba altından sopasını çalıştıkları tv patronlarına gösterdiler.
O ekrandan bu ekrana gezgin oldular.
Sonra birer birer, ayrı ayrı izledik onları..
Mizahın taaa zirvesinde oldular.
Hiç şımarmadılar.
Halkın derdini dillerine dolayıp , iktidarların canını sıkarken , yurttaşlar onların omzuna dokunup;
– Meraba la bizim oğlan dediler.
Bizim evin delikanlılarını , evimizin bir köşesinde, nereye dediysek orada oturup kaldılar..
Mizah ile izahın en kallavi söylemlerini onlar yüreklice yaparken , acı acı güldük bizler de.. Ağlanacak hallarımıza.
***
Gel zaman git zaman derken ; birden çıkıp geldi Turgay Yıldız.
Youtube denen yerden.
Evimiz yeniden şenlendi..
Angara bebesinin deyişiyle..
“Guldühh. Soledühh.. Aladuh ya la barabarca..”
Şuayip tiplemeniz ile biraz daha keyifleniyorduk. Kolay değildi siyasi hiciv ile mizahın zirvesinde olmak.
Öyle her babayiğidin harcı değil di ki..
Kısacık hicivlerle binlerce sayfayı anlattı biz anlayalım diye..
“Göz kalemiyle yapıyorum bıyıklarımı” dedi .
Ayşenur Aslan kahkahalarla güldü. Medya Mahallesini izleyen tüm ahali güldü aslında.
Çok beğendik o kısacık kravatını.
Bizler, en çok da, Raif abisine söylediklerine güldük.
Paylaştığı her skecini izlemeyi kaçırmazdım. Ara sıra yorum yapar, kardeşim Raif’in adını yazıp;
– Raif abimin selamı var derdim.
Her selamımı beğenirdi. Sonunda bir gülümseme ile yanıtlayınca dedim ki:
– Benim kardeşimin adı gerçekten Raif. İnanın dedim. Sizin skeçlerinizi onu da etiketleyerek paylaşırım.
“Sesiniz , sıfatınız daim olsun la” diye yazdım bir gün de..
Nereden bilebilirdim ki , bu kadar erken, aniden gideceğinizi..
Skeçlerinizi tekrar tekrar izleyeceğiz..
Sizi çok özleyeceğiz..
Turgay Yıldız..
Raif abimin de dualarındasınız.
Raif abimin selamını öksüz bıraktın ya la..
Işıklarda uyu yüreği güzel insan.
Dualarımızdasınız..
Yolunuz ışıklı , durağınız uçmağ olsun.
Türkiyem , hepimizin başı sağolsun.
Turgay Yıldız sana da binlerce selam olsun gariii..
Bizi bırakıp giden tüm Türkiye sevdalısı yüreklere en kalbi selamlarımızı götür..
Sen sevenlerini hiç incitmedin , toprağın da seni sevsin , incitmesin la..
