Düşüncedeki güzellik kavramı insan vücudunun dış yüzüne göre biçimleniveriyor kimilerince. İşte burada başlıyor yanılgı; taş bebek gibi, bir içim su, şarkı gibi, şiir gibi vb. anlamlar yüklenerek güzelin tanımı çoğaltılıyor ama ben hiç duymadım kimsenin ağzından ‘insan gibi güzel’ dendiğini. Taşta sıcaklık, suda söz, şarkıda, şiirde beden aranıyor da, bunların isim babası-anası olan insanda güzellik aranması unutuluyor. Soğuk nesneleri, görüntüleri güzelliğin ölçütleri yaparken düşünce sıcaklığını aramayı unutuyoruz genelde.
Roman, şiir, öykü özlediğimiz yaşama biçimlerini yansıttıkları oranda bizim oluyor.Yani okur tarafından sahipleniliyor. Düş ufkumuzun genişleyerek coşmasıdır bu durum. Aradıklarımızı bulmamız, düşüncelerimizin, duygularımızın harmanlanmasıdır aslında .
’Ağzından bal damlayan’ birilerini dinlemek gibi bir şey…Bazen gördüğümüz bir filmin, işittiğimiz bir öykünün kahramanı oluveririz ayrımında olmadan. Kokladığımız bir çiçek, dokunduğumuz ten fırtınalar koparır canlı bedenimizde. Olup bitenlerin hepsi, cana özgedir. Yani dirim varsa, devinim de vardır. ‘Kalbimde açmadan solan bir gülsün’ şarkısındaki kalp, şarkıya özgedir elbet. Kalp denilen bir tutam et parçasında olup bitenler kasılıp büzülmelerden ibarettir. Yani ne gül açtırır ne gül soldurur kalp. İşin benzetme yanı ayrı bir konudur.
Tin, diğer adıyla ruh; ‘fizikötesi kurucularının, gerçeği ve evreni açıklamak için her şeyin özü, temel ya da yapıcısı olarak benimsedikleri madde dışı bir soru işaretidir. Adı konulup da varlığı kanıtlanamayandır kısaca. Bu yüzden ölüm ötesinin sansasyonel konusudur; masa başlarında toplanıp olmayanla iletişim kurmaya uğraşanları bir düşünün! Ruhun böyle bir yeteneği olsa sevdiklerinin yanından hiç ayrılmaz, bir biçimde onlara varlığını duyumsatırdı. İnsan da ölüm karşısında bu denli çaresiz olmazdı.
Hızını akıldan alan, canlı duygularının, düşüncelerinin yönlendirdiği teniyle sevişir insan. Doğar, büyür, kendine özgeliğiyle yaşamı dönüştürür. Bir güzellik olan yaşam ölümle son bulmasın, başka bir yerlerde de sürsün ister. Olanaksızlığını bile bile besler ümidi.
Birbiri üstüne devrilen yüzyılların içinden süzülüp gelen geleneğin çürümüş yanları nedense kaldırılıp atılamıyor. Birileri sürüp gitmesini istiyor masalların.
