Epeydir yazamadım. Oysa ne çok şey vardı yazılacak. Kafamda binlerce kelime kâğıda geçir bizi diye dolanıp duruyordu. Tam yazacakken ülke gündeminde bir şeyler oluyor. Çoğu zaman kötü ve üzücü olaylar. Her şey o kadar hızla ve beklenmedik gelişiyor ki izlemeye bile yetemiyorum. Yaz diyorlar, iyi de içim elvermiyor ki yaşananları gördükçe.
Bunca kargaşanın arasında okunabilecek ne yazsam, bilgisayarım bile bana karşı, ne yapsam? derken yaz işte dedim. Olduğu kadar. Yazabileceğim bir şey olmalı.
En iyi bildiğim şey neydi benim? Kimsenin yok canım bu böyle değil diyemeyeceği şey?
Benim o… Benim yaşamım.
Anılarım;
Bazılarınızın bildiği gibi ben bir süredir İzmit’te yaşıyorum. Torunumun okul başlamadan önceki alışma sürecinde online eğitim için geldim. Sırt çantamı alıp gelmiştim iki senedir buradayım. Süre uzun olunca kendime ev tuttum. Tam da okulun karşısında. Ohhh misss. Bir artı bir ama dubleks. Manzara muhteşem. Ev tam benlik. Ancak okul servisi olamadı. Dayı Balıkesir’den İzmit’e taşındı. Biz planı yaptık tutmadı. Yüz yüze eğitim bitti. Çocuk evde, ben dağda okulun karşısında kaldık. Otobüslere binemezsin, kar yağar yollar kapanır gidemezsin…
Ancak kar manzarası süperdi kış tatili yaptım sayıyorum 😊
Bizim torun toplamda kırk gün falan gitti gitmedi okul bitti, ikinci sınıf oldu çocuk.
Veliler evden, öğretmenler ekrandan üstün çabalarla okuma yazma işini hallettik şükür.
İkinci senedeyiz de güvenemedik ki eğitimin sürekliliğine. Bir sene daha devam dedik.
Okulda tüm sınıflar eğitime başlayınca servis devreye girdi, dayı döndü.
Tek başına uzaklarda ne yapacaksın? dedi çocuklar, ben hooop diye indim şehre.
Eş dost konu komşu sağ olsun yeni evim de tamam. En güzeli tam karşımda park. Yürüme yolu spor bölümü bile var.
-Ohhh pandemi süresinde alınan kilolar gidecek yaşasın, dedim; Olmuyormuş.
Her gün sabah saat altıda gelen var. Sakalları bembeyaz olmuş spor aletlerinin tepesinden inmeyen adam var. Bolca da köpek var. Parkın asıl sahipleri olarak her geleni karşılıyor birlikte spor yapıyorlar. Korkutup kaçırdıklarını, maskesine gıcık kapıp saldırdıklarını saymazsak sorun yok.
Bende tüm isteğimle başladım spora. Onlar parkta, ben evde camın arkasında. Esniyorum, geriniyorum, inanmazsınız ayak hareketleri bile yapıp uygun adım yerimde sayıyorum.
Sonra giyinip torunuma koşuyorum. Evlerine kadar yürüyorum. Bitmek bilmeyen enerjisine eşlik ediyorum. Servisi gelince okuluna yolluyorum. Eve döndüğünde karşılayıp koklamak, alt alta üst üste boğuşmak, koşmak oynamak işte sporun en güzel hali bu. Yaşasın!
İyi ki buradayım. Çok şükür bu günlerime diyorum.
Kilo işine de çözüm bulacağım bir gün.
Şimdilik her gün yukarıdan izliyorum. Tam inecekken enerjimi torunuma harcamaya karar veriyorum.
Bugünde kalsın bakalım…
Seyrederek kilo vermek şimdilik sıfır.
Bir gün sadece düşünce gücüyle kalori yakılması sağlanacak. Eminim.
Jetgillerdeki yaşamı kolaylaştıran makinelerin çoğu olduysa bu da olur. Sadece biraz zaman…
***
Evimde her şey var dedim ya çamaşır makinem yok. Küçük parçaları elimde yıkıyorum. Bir nevi öğrencilik yaşamına döndüm sayıyorum kendimi. Ankara Kız Teknik yatılı öğrenci günleri…
Yatakhaneler iki blok olurdu. Gün aşırı sırayla sıcak su verilirdi. Banyolar önü naylon perdeli küçük kurnalı bölmelerden oluşurdu. Banyo günü herkes naylon perdenin üzerine asılan kâğıda ismini yazarak sıraya girerdi. İçerdeki arkadaş banyo yaparken perdenin önünde leğenlerde çamaşır yıkanırdı. Perdenin altından leğen uzatılıp içerden sıcak su istenirdi. Sıra tartışmalarına su alma verme konuşmaları da eklenerek epey eğlenceli banyo günleri geçirirdik.
Bir gün -Sular geldiii! diyen sesi duyan arkadaşım bölmesine koştu. Baktı ki içerde birisi var. Banyo yapmaya başlamış bile.
-Heyyy kim aldı benim sıramı? Ben Bir’im sen kimsin?
-Ben Sıfır’ım ilk benim sıram…
Sıfır. Eğer sana not olarak verilmediyse ne güzel sayıdır o.
Emine arkadaşım hiçbir şey diyemedi. Iraklı bir öğrenciydi Muna. Diğer bloktan gelmiş. Emine’yle çok gülmüştük.
Sıcak su beklemenin, acelen varsa musluktan akan soğuk suyun altında saçlarını yıkayıp çıkmanın, koridorun başındaki endam aynasına hızlıca göz atıp geç kaldığın derslere koşmanın güzelliğini pek çok yatılı bilir. Çok kişi için sıradan olan şeyler yatılı okumanın, yurtlarda yaşamanın getirdiği bazı zorluklardır. Zor olanın güzelliğini fark edip seversiniz hatta özlem bile duyarsınız sonradan. Size çok şey katmıştır o zorluklar. Paylaşmayı, arkadaşlığı dostluğu öğrenirsiniz. Hayatımdaki iyi kilerden birisi de yatılı okumaktı. Selam olsun tüm yatakhane dostlarımıza.
Minik leğenimde elde çamaşır yıkarken sesleri şarkıları yaşıyorum şimdi. İyi ki o güzellikleri yaşamışım.
Yaşadığım sürece yapabileceğim şeyleri en iyi şekilde yapmamı öğretmişlerdi. Sadece kendini değil etrafını da düşün denilerek büyütülen çocuklardık. Bende elimden geldiğince yapabileceğimin en iyisini yapmaya çalıştım. Bazen, hatta çoğu zaman kendimi değil etrafımdaki insanları mutlu etmenin gereğini yapmak istedim.
Bu hataymış. Şimdi anlıyorum. Ancak yaptığım hiçbir şeyi kötü olsun diye yapmadım. Tam da burada ’Cehennemin yolu iyi niyet taşlarıyla döşenmiştir’ sözünü anımsıyorum. Artık kendimi ve benim için önemli olanları daha çok düşünüyorum. Ne kadar başarabilirsem tabi 😊
Şimdi bu yazının altında bir tarif olmalı. Yazmam gerekti. Gerektiği için yazmaktan vazgeçtim birden. Aklımda yazacak bir tarif yok. Bugün sıfır noktasında kalıyorum.
Her şeyi sıfırlayıp yeniden başlamak? Yok yok ben elimde olanları seviyorum. Elde var sıfır demeyi değil.
Hadi şimdilik bu kadar.
Sağlıkla kalın…
Meral Taşlı’nın tüm yazıları için tıklayın…
https://balikesir24saat.com/author/meral-tasli
