17 ay önce yazdım…
Sesini duyan var mı dedim..
İçim acıyarak yazdım..
Öyküsünü anlattım…
Haberiniz var mı dedim..
Birçok okuyanım “Aaaaa..” dedi..
Dün o yazıyı tekrar paylaştım..
Benim haberim 17 ay önce oldu..
Onun en yakın çocukluk arkadaşı;
Benim de “manevi emanetim” onun öyküsünü ayrıntılarıyla anlattı.
Dün gece aradım.
O mu?..Dedim..
“İnanmak istemiyorum” dedi..
“Başın sağolsun evlat” diyebildim…
Hainler o malum kanallarına ara, ara çıkarıyordu
Onunki sessiz bir çığlıktı..
Yardım istiyordu..
Ümit’ini yitirmediği belliydi..
Kurtarılmayı ümit ediyordu..
Gıcır,gıcır bir delikanlıydı o..
Esir kampında bile “korkusuz” bir yürekti..
Ailesi çaresiz, kolu kanadı kırık sadece izliyordu
Dile kolay altı yıldır esirdi..
Ne yazık ki ateş düştü;ümitler tükendi..
Balıkesir koca yürekli evladını kalleş bir kurşunla kaybetti.
Kurtaramadığımız ÜMİT’i…
Ümit Gıcır’ı..
Bugün o “ÜMİT’i” uğurluyoruz..
Ümitler tükenmesin!..
Yeter artık!..
Başımız sağolsun..
Yitirdiklerimizin tümüne Allah rahmet eylesin mekanları cennet olsun..
https://balikesir24saat.com/evlat-acisi-sesini-duyan-var-mi-tanyol-kipcak.html
