Bir kısım vatandaş oturmuş TV başında şöyle olmalı böyle olmalı diyor. Ellerde sıcak içecekler, konforlu yaşam alanlarında konuşuyor. Bekâra karı boşamak kolaydır derler.
Eleştirmek kolay da teker kırıldıktan sonra yol gösteren çok oluyor…
Azımsanmayacak bir grup da, olan güçleriyle bir şeyler yapabilmek için çırpınıyor.
Her olayda karşılaşılabilecek olağan haller, doğal görünüm bu. İnsan özelliği ile ilgili.
Olağan olmayan, doğal bunlar denilemeyecek şeyler ise özellikle sorumlu kurum ve kuruluşların başındaki yöneticilerin tavırlarıdır. Yönetici demek sıradan insanlardan farklı sorumlulukları olan kendilerinden bir şeyler yapması beklenilen insanlardır.
Büyük bir deprem yaşandı, son yıllarda dünyada benzeri olmadığı söyleniyor. Doğrudur. Mevsim şartları, etkilenen alan çok büyük, coğrafi şartlar uygun değil amenna.
Ancak yetkililerin veya kendini söz söyleyebilecek nitelikte sayanların ağızlarından çıkanı kulakları duymalı.
‘Depremden ölmeseler, başka yerde de olsa öleceklerdi’ demek, elde var olan imkânları kullanmamak, çaresiz insanları duymazdan gelmek ne demek?
Allah’a ve kadere inanan insanlarız. İnanmak istediğimiz bir şey daha var ki yanımızda göremiyoruz diyorlar.
Bir öğretmen depremzede feryat ediyor tek isteği devletini yanında görmek… Acıyla beddua eden insanlar var… Acıdır ki hakkında dava açılabilir korkusuyla onları susturmaya çalışan insanlar var.
Düşünebiliyor musunuz ki insanlar acıyla feryat ederken bile gelecekleri için duyarlı olmaya çağrılıyor.
Eski zamanlarda olsa açıklamaların her sözüne inanılırdı belki. Şimdi öyle değil. İkinci gün yetkililer açıklama yapıyor;
-Her yere ulaşım sağlandı diye…
Hemen ardından görüntüler yağıyor
-Hani neredeler?
Bir bölgeye gidilip bazı enkazlara ulaşılamaz anlarım.
Koskoca şehirde kilometrelerce karanlık, ıssızlık enkaz başında çaresizce bekleyen insanlardan başka hiç bir şey yok. Hiçbir yere ulaşılmamış.
-Sesimi duyan var mı?
diye bağırmadan, yakınına bile gitmeden duyulan sesler var enkazdan. Çığlıklar yükseliyor, hem de bir değil iki değil her yerden birçok ses var diyor birçok haberci.
Arkadaşlarım var Antakya’da. Sağlam evler ve sağ olanlara şükrettik. Nefes alıyorlar. Ancak çoğunun yakını, eşi dostu tanıdığı enkaz altında.
Arkadaşımın kızı damadı torunları enkaz altında yakınları enkaz üstünde. Ulaşabileceğimiz her yere, herkese ulaşmaya çalıştık.
Biz ulaştık da, onlar değil enkaza koca şehre, Antakya’ya Hatay’a ulaşmadı.
***
Koca göl kurutulup havaalanı yapılmış. Üstelik altından fay hattı geçiyormuş. Deprem uzmanları yıllar önce raporlamış. Kim dinlemiş?
Yollar kırık, çökük. Gördük, nedeni -nasılı sormuyorum bile.
Sadece tek yol mu var koskoca şehre giden? İlk anlarda kullanılacak alternatif yollar yok mu? O yol doldurulup sağlamlaştırılamaz mıydı? Askeriyede hem araç gereç hem insan gücü yok mu? Seslerini duyurmak için çırpındı insanlar. Nihayet bir buçuk soğuk ve yalnız geçen günün ardından bir şeyler yapılmaya, ekipman gönderilmeye başlandı.
Yetersizdi ama yine de umut oldu. Geliyorlar dedik; Gelmediler…
Halk Mehmetçiğini yanında görürdü eskiden. Artık yoklar…
EMASYA… Milletin hayatı için çok önemli olan Emniyet, Asayiş ve Yardım planları yok artık. Askeriyede eğitilmiş erler de kalmadı muhtemelen. Emekli askerler söylüyor bunları.
Yaşamım boyunca her insanın dinine, siyasi düşüncesine ve özellerine saygı duyarak ayrım yapmadan sürdürdüm verdiğim eğitimleri. Benim dinim, benim inancım bana dedim. Ne var ki böyle toplumsal olaylarda bunu diyemezsiniz. Tek yürek tek vücut olmak gerek.
Belediyelerin yaptığı yardımı valilikler yapacak diye durdurmak, isim değiştirtmek, kişisel veya grup yardımları illaki tek elden olmalı diye ihtiyaç sahiplerine ulaşmalarını engellemek nasıl bir düşüncedir?
Koordinasyon elbet önemli. Ancak tek merkezden yönetilecekse o merkezin gerçekten profesyonelce eğitimli ve insani bakış açısına sahip yöneticileri olmalı. Emir beklerken geçen sürede insanlar aç, açık, umutsuz ve ölüyorlar…
-Öldükten sonra cesedini çıkarmaya mı geleceksiniz? diye ağlıyordu bir ana…
En acısı da bu sanırım. Sesler geliyor enkazdan ve ekip dinliyor bunları kaldıracak makine teçhizat yok deyip bırakıp gidiyor…
Her şeye rağmen mucizeler yaşanıyor. Öldürmeyen Allah öldürmez. Nefesi bitmemiş zamanı dolmamış olanlar çıkarılacak.
Bizler umutla beklemeye devam edeceğiz. Çünkü biz halkız. Devletimiz güçlüdür. Güçlüler zayıfları korur kollar diye düşüneceğiz. Bekleyip göreceğiz…
Bu arada kadere inanmanın sadece boş beklemek olmadığını, önce elinden geleni yapıp, önlemleri alıp her şeyi deneyip çabaladıktan sonra olmayana kader denildiğini unutmayacağız.
Eşeği sağlam bağla sonra Allaha havale et sözüyle bilinen bir inancımız var. Farklı bir kültürde de buna önlem alma diyorlar.
Uzak ülkelerden birinde adamın biri kulağında bir ses duymuş; Bir ejderha gelecek, ateş püskürterek her yeri yakıp yıkacak kül edecek. Adam bu sesi defalarca duymuş. Herkese anlatmış; bir ejderha gelecek… Adam için bu çok gerçekmiş, bazıları da inanmış görünmüş. Günler aylar böylece geçmiş ve bir gün kapıyı açınca karşısında bir ejderha görmüş. … Eeee …
İşte sonrasını veya tamamını isterseniz https://www.balikesir24saat.com/bir-ejderha-gelecek.html isimli yazımdan okursunuz.
Size sorum şu;
-Bir ejderha geleceğini biliyor musunuz?
-Önlem aldınız mı?
Önleminiz varsa, bilimsel, deneysel, inançla dualarla her türlü önleminizi aldıysanız o meşhur sözü söylersiniz.
Olduğu kadar, olmadığı kader…
İnsanlar isyan ediyor… Ve isyanları kadere değil… Sahipsiz kalmak acıtıyor…
Üçüncü gün yazıyorum bunları ve hep umutla bekledim her şey düzeldi diyebilmek için…
İş makinesi yok, ilaç yok, su yok, aş yok ekmek yok, iletişim yok, sistem yok yanımızda devlet yok, 40 saattir enkazın içinde olup ses veren insanlar var ama kurtarmak için yapabileceğimiz bir şey yok diyen gönüllüler ve depremzede yakınları var. Diyorlar halen daha…
Başta Hatay olmak üzere tüm illere, ilçe ve mezralardaki ölenlere rahmet, bekleyenlere kolaylıklar diliyorum.
Umutlarınızın ve önlemlerinizin bollukla yaşamınızın sağlıkla olması dileklerimle…
