Önce kendimize mi “saygı” istiyoruz?
Saygı istenir mi, kendiliğinden mi gelir?
Zorlama saygı olmaz; insanın içinde var ise, karşısındakine değer veriyorsa zaten kendiliğinden saygı gelir.
İstenmekle olmaz.
İçtenlikle olur.
Valinin karşısında bacak bacak üstüne atmak mı saygısızlıktır?
Valinin tanımadığı kişiye “sen öğretmen misin birader” demesi mi?..
Saygı ölçeği var mı?..
Bacak bacak üstüne atmak, nedense, küçüklüğümüzden beri saygının bir ölçüsü olmuştur, öyle öğrendik biz, büyüklerimizin karşısında bacak bacak üstüne atmayız hala…
Devlet başkanlarının ikili temaslarında bile gazetelere, yorumlara konu oluyor şu bacak bacak üstüne atma meselesi.
Vay benim başkanım çok rahatmış da bacak bacak üstüne atmış, haddini bildirmiş karşısındakine…
Yok efendim karşımızda nasıl bacak bacak üstüne atarmış o başkan da bu nasıl saygısızlıkmış…
Bacak bacak üstüne atmak saygının devletlerarası bile polemik yaratan bir malzemesi.
Gerçekten valinin konuşma yaptığı bir ortamda ve de valinin karşısındaysanız eğer bacak bacak üstüne atarak oturmanın verdiği o rahatlık, bir anlamda belki lakaytlık ve ciddiyetsizlik ölçüsü olarak görülebilir de bu o kişinin saygısız olduğunu gösterebilir mi?..
Keza, o kişinin öğretmen olmadığı, yerel gazete muhabiri olduğu da ortaya çıktı da gazetecilere ayrı bir bölüm ayırmazsanız ve eğer o muhabir konuşmayı not alırsa bacağını masa olarak kullanmak için de üst üste atmış olabilir, nereden bilecekseniz o anki durumu?..
Peki valinin buna takılmasına gerek var mı?..
Toplantı ortamında hiç tanımadığınız birine, tanısanız dahi “senli benli biraderli” tarzdan bir konuşma yakışır mı?..
Biri devletin valisi ise, diğerini devletin öğretmeni sanmış olabilirsiniz de böyle bir hak olabilir mi?..
Gazete muhabiri çıktı işte karşınızdaki, üstlük-astlık da yok; kime bu tavır, hava, kaba hitap?..
Asıl sorun, bacak bacak üstüne atmakta değil, bir valinin senli benli biraderli konuşmasındadır.
Saygıyı zorla ister ve kendinizi buna layık hissederseniz olası patlamalar bu tarz kamuoyunun gündemine oturur ve asıl zarar gören vali nezdinde valilik makamı olur.
Kişi saygı görmek istiyor ve bunu hayatının öncelikli konusu haline getiriyorsa psikolojik açıdan da bunun irdelenmesi gerekir. Çünkü statüye saygı mıdır ön plana çıkan yoksa kendisi o statünün sağladığı unvana sahip olduğu için unvanın getirdiği beklenti mi?..
Gereksiz hareketlerdir bunlar.
Saygı, doğallıkla gelirse güzeldir.
Askerin komutanına topuk selamı vermesi askerliğin doğasında olan zorunlu bir saygı davranışı olabilir.
Keza saygı, makam ile özdeşleştiği için gösterilir karşınızdaki kişiye.
Ama bu, saygı için ille de makam gerektiğini göstermez.
Herhangi bir insanın herhangi bir başka insana saygı göstermesi için makama, göreve, unvana ihtiyacı yoktur.
Makamlar geçicidir.
Bazı makamlarda oturanlar vardır ki hareketleriyle, davranışlarıyla zerre kadar saygıyı hak etmez.
Lakin bazı insanlar da vardır ki, dilenci de olsa, vasıfsız da olsa, öyle olgun davranış sergiler ki saygının büyüğünü hak eder.
Yani…
Kumaş önemlidir saygı için.
Bir insanın kişiliği, konuşması, hayata bakışı, başkalarına gösterdiği saygı kendisine olan saygıyı getirir…
Sen saygı göster ki, saygıyı hak et.
Yani “say beni sayayım seni” bakışı yanlıştır.
Ters çevirmemiz gerekiyor o anlayışı, saygı istiyorsanız, önce siz saygı göstereceksiniz ki saygıyı hak edesiniz.
Karşınızdaki saygısızlık yapıyorsa buna saygısızlıkla cevap vermek değildir önemli olan.
O kendisinin ayıbı olarak kalır ama siz o tavra hoşgörüyle yaklaşamazsınız egonuzun esiri olmuşsunuz demektir ki egosunun esiri olan insan hiçbir zaman saygı görmez, görse de yapay saygıdan kimseye hayır gelmez!
