ŞAKA GİBİYİM VE POZİTİF VİRÜS!..

Karesi Kız Meslek Lisesi öğrenci ve öğretmenleri 24 Kasım Öğretmenler Günü’nde duygulu anlar yaşadılar. Okulun başarılı öğretmenlerinden Meral Taşlı emekli olurken, öğrencileri tarafından alkış ve gözyaşları ile yeni yaşamına uğurlandı.

Meral Taşlı 30 yıllık meslek yaşamı boyunca toplumun tüm kesimlerine öğretmenlik yapmanın onurunu yaşadı. Anaokulunda, ortaokulda, lisede , çıraklık eğitim merkezinde, hatta orduda ve cezaevinde öğretmenlik yaptı..Halk Sağlığı Laboratuvarında bile çalıştı.
Kız meslek liselerinde 13 yıl yiyecek hazırlama branş öğretmeni olarak çalışan Taşlı, Halk Sağlığı Laboratuvuarı’nda üç yıl görev yaptı. Taşlı, 1994’de kadrolu ve gönüllü olarak çıraklık Eğitim Merkezi’ne geçti. Yüzlerce öğrenciye aşçılığı, fırıncılığı, servisi öğretti.
Subay ve astsubay orduevlerinde ve okulda oluşturulan sınıflarda erlerin mesleki eğitiminde görev alan Taşlı, Türkiye’nin ilk ve tek kadın Cumhuriyet Başsavcısı Işık Keskin Özbay’ın desteği ile cezaevinde erkek hükümlülere ders veren ilk kadın öğretmen oldu. Taşlı, suça karışan, suç potansiyeli olan risk grubundaki gençlere de meslek öğretti.
Yakın arkadaşı Çiğdem Boyar’a “Bir gün müdür olursan seninle aynı okulda çalışırım” diyen Taşlı, bu dileğin gerçekleşmesi ile birlikte bu sözünü de tuttu ve Karesi Kız Meslek Lisesi’nde bir yıl çalıştıktan sonra meslek yaşamına son noktayı koydu.

***

Gerçekten de Taşlı’nın bir çok öğretmene nasip olmayacak bir meslek yaşamı oldu. Ama Meral Taşlı’nın en büyük özelliği insanlara karşı ön yargısız yaklaşımı, yaşama sevinci ve enerjisidir. Bir öğrencisinin benzetmesiyle Meral Taşlı ‘pozitif virüs’tür..
İşte Taşlı’nın ağzından pozitif virüs olayı:
“Bir öğrencim beni, hiç ön yargısız, kendiyle temas eden her canlıya pırıltısından enerjisinden bir şeyler verip,  onları mutlu etmekten hiç çekinmeyen, pozitif enerji saçan, saçtığı pozitif enerjiyle insanların geleceğe umutla bakmasına neden olan bir virüse benzetmişti.
Gerçekten yıllar boyunca yapmayı hedeflediğim şey tam da buydu:
İnsanlara pozitif enerji vermeyi başarıp geleceğe umutla bakmalarını sağlamak…
Şimdiye kadar toplumun pek çok kesitinden öğrenci gruplarım oldu. Bana öğretmenim, hocam, şefim, müdürüm ve komutanım dediler. Yıllar boyunca pek çok unvanım oldu. Ama ilk kez virüs oldum.
Ve umarım tanımdaki gibi gerçek bir virüs olmuşumdur”

***

İsterseniz “pozitif virüs” Meral Taşlı’nın anıları ile devam edelim:
“Bir başka öğrencim demişti ki :
Bazı insanlar doğru kulvarı bilmez. Bulundukları kulvarda var olma çabası gösterirler. Siz onlara başka kulvarlar olduğunu da gösterirseniz seçim yapabilirler.
Ben de onlara seçenekler göstermeye çalıştım.
Yaptıklarını onaylamayabilir ve affetmezsiniz. Ama bildiğim bir şey var ki; bir suç için bir ceza verilir. Ancak herkese bir şans verilmesi ve doğrunun gösterilmesi gerekir.
Biliyorum ki onlar aynı yanlışlarla kaldıklarında eylemlerini tekrarlayacaklar.
O zaman karşılarındaki ben, çocuğum, yakınım olabilir.
Neden doğru için deneme yapmayalım?”

***

“İçeridekilerin kursu bitince dışarıdakiler başladı. ‘Bizim Çocuklar’ adıyla bir dernek kuruluyordu. Suçlu veya suça yatkın geçler, kötü koşullarda yaşayan suça itilebilecek çocuklar ve çocukları olan büyükler için eğitim ve meslek edindirme kursları açılacaktı. Kurslardan birisi farklı yaş, eğitim ve kültüre sahip, ortak özellikleri sadece başka şansları pek olmayan kişileri bir araya getiren meslek edindirme grubuydu. Amaç sadece meslek edindirme değil, kendilerine yetmeyi öğretme, güven, kişilik geliştirme ve topluma yararlı hale gelmelerine katkıda bulunmaktı. Yanlarında olmak istedim, öğretmenleri oldum.
Böylece o dönem ki Sayın Valimiz Atıl Üzelgün başta olmak üzere, Başsavcı, Emniyet Müdürü, Belediye Başkanı, Milli Eğitim Müdürü, İş –Kur Müdürü, üniversite, çeşitli kurum ve kuruluşlar olmak üzere pek çok kişinin emek verdiği, ve çeşitli zamanlarda vali bey dahil, mesleğinde uzmanlaşmış bir çok kişinin derslere girdiği ilginç bir sınıfım oldu.
Benim için en büyük mutluluk öğrencilerimizin hemen hepsinin yaşamında bir şeyleri doğruya çevirdiğimizi görebilmek oldu.
Seneler sonra bile karşılaştığımızda gözlerinin parladığını gördüğümde ‘tamam’diyorum. ‘İşte bu bakış senin ödülün..’

***

Yolda yürürken, bakışları delici, görüntüleri kocaman adamlar bana sesleniyorlar:
–Hoop Hocam!…
Eşim diyor ki :
–Seninkilerden birisi bu.
Görmemişsem seslerini duyuruyorlar. Yolda sarılıyoruz bazen. Bazen elimi öpüyorlar. Etraftan bakanlar pek anlam veremiyorlar bu ters görüntüye. Kocaman bir adam minicik bir kadının elini neden öper ki?  Öpüyorlar, çünkü onlar benim öğrencilerim.
Yakın çevre artık biliyor. Ve onlar yaşları ne olursa olsun benim çocuklarım. Nerede ve ne yapıyor olurlarsa olsunlar fark etmiyor. Ben onları öylece kabulleniyorum.
…Şimdi herkesin sorduğu soruyu ben kendime tekrar soruyorum:
Bu gruplardan korktum mu? Hayır..
Öğretmenliğini yaptığım hiçbir öğrencimden korkmadım.
Ama yapmayı hedeflediğim çok şeyi yapamadım.
Çaresiz kaldım. Ve yapılacak şeylerin çokluğuyla, yetersizliğin acısından korktum. Keşke… keşke diyemeseydim…” (COŞKUN YAMAN – 25. 11.2010)