05 Kasım 2006 gecesi yaşama veda eden Bülent Ecevit 50 yılı aşan siyasi geçmişiyle Türk ve dünya siyasi tarihinde yeri olan önemli bir liderdir.
Ecevit’ten bahsederken bir şeyi aklımdan hiç çıkarmam. Nasıl yazarsam yazayım aklımda hep iki Ecevit vardır. Birisini öne çıkarırsam diğerine haksızlık etmiş olurum diye düşünürüm.
Bizim kuşak Ecevit’i;
İşçileri temsil eden mavi gömleği…
Köylüleri temsil eden kasketi…
Özgürlüğü temsil eden ak güvercinlerin kanat çırpışlarıyla yükselen “Ak Günlere.” sloganıyla tanıdı…
O, 1970’li yıllarda Türkiye’nin umudu, yoksulların kurtarıcısı, Karaoğlan’ıydı.
Gençtik… Heyecanlıydık…Hayallerimiz vardı…
Kimimiz onu umut…
Kimimiz umuda giden yolda bir atlama taşı…
Kimimiz de umudu oyalayan, umudun önüne engel koyan bir lider olarak görürdük. Ne düşünürsek düşünelim, nasıl görürsek görelim, Ecevit Türkiye siyasi tarihinin önemli isimlerinden birisi olarak tarihteki hak ettiği yeri almıştır…
O, Türkiye’nin siyasal dönüşümler sürecine damga vurmuş; aldığı seçim sonuçlarıyla Türkiye solunu halkla sandıkta buluşturmuş tek liderdir.
1977 milletvekilliği seçiminde aldığı %41,38 oy oranına, kendisi dâhil bir daha hiçbir lider ulaşamamıştır. Elde ettiği başarının arkasında kendisinin başında olduğu bir ekibin CHP’yi ortanın solundan demokratik sola evirmek için oluşturdukları altı oka eklenen altı yeni ilkeni etkisi büyük olmuştur.
Bunlar: Dayanışma-Emeğin Üstünlüğü-demokrasinin geliştirilmesi-özgürlük-gelişme-Eşitlik ilkeleridir.
Ecevit, anlattığı; “Yoksulluğun kader olmadığı” hikâyesi yarım kalmış bir liderdir.
