İl ve ilçe belediye başkanlıklarına talip olan adayların isimleri çekişmeli geçen bir süreç sonunda temsil ettikleri partiler tarafından birer birer açıklandı. Hararetli geçen bu yarıştan sonra sıra geldi 31 Mart’ta gerçekleşecek olan halkın seçimine.
Başkan adayları hemen her gün halkın sempatisini kazanarak oy toplamak için ilçe, mahalle ve köyleri ziyaret etmeye başladı. Kimileri iktidar partisi üzerinden ülke sorunlarını veya iktidar partisinin yerele uzatacağı elin bölge açısından önemini, kimileri de talip olduğu belediye sınırları içindeki sorunları çözeceğini dile getirerek seçmeni ikna etmeye çalışıyor.
Bu arada vatandaşı umuda sürükleyen ancak gerçekleşme olasılığı düşük olan vaatlerde bulunanlar da yok değil. Neyse ki seçmen artık bu konuda deneyimli ve hayalle gerçeği ayırt edebiliyor.
Başkan adaylarının mahalle sorunlarını konuşmak üzere planlamış oldukları halk toplantılarından birkaçına katıldım. Öncelikle şunu söyleyebilirim ki fanatik partililer veya aday yakınları hariç seçmende artık ne bir umut ne de heyecan var. Kişisel beklentisi olmayan vatandaş seçimlerden bıkmış, üstelik bu iş için harcanan paraları da ülke ekonomisine zarar olarak görüyor.
Hatta bırakın talepte bulunmayı “gelenin, gideni aratmaması ve hak yememesi” seçmen tarafından dillendirilen temenniler arasında.
Bu arada aday tercihinde hemşericilik hala önemli bir ölçüt yani “bizden olan bizi daha iyi anlar ve fayda sağlar” inancı yaygın. Ancak görünen o ki bölgenin evladı olan adaylar bile bu kez heyecan yaratamamış seçmende
Zira doğma büyüme o yerli olup da henüz il veya ilçesinin sınırları içerisinde karış karış dolaşmamış, görevini masa başından icra eden başkanları da gördü bu halk. Beldesinin sorun ve ihtiyaçlarını, halkın sosyal ve kültürel yapısını bilmeyen, tarihi, kültürel ve ekonomik değerlerine sahip çıkamayan, rasyonel çözüm ve bölgesel kalkınmaya yönelik projeler üretemeyen ancak karşılıklı çıkar ilişkisi içerisinde olduklarına hizmet eden ve bu sebeple belde bütününün hizmetine yetişemeyen başkanları da. Kaldı ki vatandaş belediyesinden adil, eşit ve çözümcü hizmet bekler.
Mesela özellikle yaz sezonunda artan nüfusu ile körfez bölgemizin en büyük sorunu bir türlü çözüme ulaştırılamayan altyapı sorunudur. Turizm için önem arz eden sahil beldelerinde kanalizasyon olmadığı için az sayıda arıtma ve çoğunlukla fosseptik kullanılır. Vidanjörle çektirme yerine genelde çevreye salınan sıvı atıklar, çevre ve insan sağlığını tehdit eder. Her seçim zamanı halk tarafından dile getirilen bu önemli konu ne yazık ki kâğıda yazılan bir not olarak kalır.
Yine önemli sorunlardan birisi olan evsel katı atıkların halk tarafından uygun görülen alanlarda yakılarak yok edilmesidir ki bu da o alınan notlar arasında kalır.
Doğal kaynaklarımız olan sahillerimizin düzensizliği, hor kullanımı veya korunamaması, sokak yollarının bozukluğu, özel mülk olmayan arazilerin çöp alanına dönüşmesi ve hızlı göç neticesinde tarım alanlarının imara açılması, zeytinliklerin yerine villaların kondurulması gibi daha nice çözümsüz sorunlarımız var bizim buralarda.
Hani “Ne bir umut ne de heyecan var” diye başlık attım ya yazıma. Belki de yıllardır dile getirilen bölgesel sorunlar çözümsüz kalıp inanç kaybolunca tükenmiştir artık seçmenin umudu ve heyecanı.
Belki de belediye başkanlığına talip olan adayların belde halkı ile buluşmadan önce belde sorunları ile ilgili fizibilite çalışması yapmamış olmaları ve mahalle halkına “Sorunlarınız nelerdir?” sorusunu sormak yerine “Sorunlarınızı tespit ettik ve onlarla ilgi şu çözümcü projeleri ürettik” diyememeleri kırıyordur seçmenin umut ve heyecanını.
