MARTLI MAHALLEMİZ

 

Martlı mahallesinin çocuklarıydık.

Arnavut kaldırımlı sokağımızın en saf ve temiz yürekli çocuklarıydık.

Kim zengin , kim fakir bilmezdik.

Bayramlarda sanki bir örnek giyinir gibiydik !.

6 Eylül Fuarı’nda çocukluğumuzun en coşkulu günlerini mahalle arkadaşlarımızla hep birlikte yaşardık.

Bizim mahallemiz.

Bizim annelerimiz , babalarımız hiç kırılmazlardı komşularına.

Mahallemizden ayrılmamızın sınırı,  yeni su ile ‘Goca Saat’ın dibine kadardı.

Oradan öte gidemezdik !.

Cumartesi pazarına anne – baba,  çoluk- çocuk giderdik.

Macuncu gelince hepimiz allı yeşilli macunu sanki ortak yerdik.

Yağmur yağınca , saçak altında dünyanın en  güzel sohbetlerini biz çocukça yapardık.

Kar yağardı , mahallemizin o güzel sokaklarına.

Kar topu oynardık.

Kar topu bitince , yakan top oynardık koca mahalle çocukları.

Belediye başkanı Enver Durmaz beylerin evinin az aşağısından kızak kayardık.

Kimse kimseye kızmazdı.

Kar yağardı mahallemizin orta yerine.

Kar beyazdı.

Tertemiz yapardı , en koyu kömür karasını bile.

Biz o zamanlar daha ayrışmamıştık !.

Bölünmemiştik !.

Kimse bize ” din ” baskısı yapmazdı!.

Martlı camisinin önüne gider , ıhlamur toplardık.

Evimizin 50 metre ötesindeydi Martlı Camii.

Annelerimiz başörtüsü takardı.

Saçları önde kahküllü eşarp bağlamak modaydı!.

Bayramlıklarımızı terzi Sıdıka teyze dikerdi , provasız !.

Bayram harçlıklarımızı birleştirir, Şekerci Orhan’ın dükkanından kutulu akide şekerleri  alır paylaşırdık..

Kızlar ip atlar , top oynardık.

Erkekler uzun eşşek !..

Çattı pattı kaç attı !..

Biz daha tertemizdik.

Kirlenmemiştik !.

Ezan sesini hoparlör olmadan huşu içinde dinlerdik !.

Koca Saat,  din dan çalardı..

Sayardık saat kaç diye..

Bayramlarda Milli Kuvvetler caddesinde gezerdik.

İzin çıkardı bayramın yüzü- suyu hürmetine.

Keyiflenirdik.

6 Eylül ‘Balıkesir kurtuldu’ diye coşku ile Tülü Tabaklar’dan korkarmış gibi yapardık.

Efeler oynarken dayanamaz, biz de diz çökerdik ..

Haydi Efelerrrr..

Babam Hal’den Rasim Amca’dan alırdı kıymayı, eti.

Kasap Rasim amca erkek kardeşlerim için ” Aşık ” biriktirirdi , AŞIK oynamak için.

Aşıkları boyardık.

Allı yeşilli morlu.

Yeşilli Hamamı’na giderdik Kostak Amcanın Faytonunda.

Gözümüzü yakan , beyaz sabun köpüklerinin arasından bakardık anılarımıza..

Kardeşler , kardeşcesine , harçlıklarımızı birleştirir,  “Öğrenciye sinema ” matinelerine gider, üç film birden izlerdik.

Yaz gelince açık hava sinemalarında ailecek , film izlerdik.

Gazozuna iddiaya girerdik.

Ayhan Işık, Belgin Doruk, Göksel Arsoy, Muhterem Nur , Fikret Hakan , Necdet Tosun ve Ayşecik.

Sonra Türkan Şoray.

Bizim mahallemizin artistleriydi..

Birbirimizi kızdırmak için ne küfür bilirdik, ne de kavga ;

En çok kızdığımıza bile ;

– Balıkesir Gar’ında tren , öpsün seni Zeki Müren…

Der gülüşürdük.

Henüz mahallemizde ayrışmamıştık.

Kapısını çaldığımız her komşumuzdan ödünç değil, gerçekten bir şeyler isterdik.

Aciliyetten.

Bakkal uzaktı belkide..

O zamanlar kar yağardı üstümüze tertemiz.

Belki paltomuz bile yoktu çoğumuzun , biz hiç üşümezdik.

Sıcacık sarılırdık birbirimize, kar gibi beyaz düşlerimizle.

Şimdi mi ?

Mevsimler değişti..

Sonra mahallemizin o güzelim insanları birer birer gittiler..

Başçeşme’de toplandılar..

Kar yağdı, ama çok azdı..

Sulu kar yağdı.

Bizler ;

Önce buz tuttuk !..

Sonra kin tuttuk !..

Sonra öfkelendik !..

Sonra kızdık !..

Sonra ! ..

Eriyorduk !..

Şimdi ;

Eridik.

Artık;

Mahallemizin sokağında çocuk sesleri tükendi !..

Tavanlı Çeşme’nin suyu akmıyor.

Hayati Amca Dumlupınar İlkokulu Müdürlüğü’nü bırakalı çok oldu..

Lütfiye Hanım teyze , ‘çocuklarım okuldan geliyor mu’ diye artık camdan bakmıyor..

Hayati Amca ve Lütfiye Hanım Teyze’nin çocukları , onların sesini duymasalar da,

Onlardan bir yanıt gelmese de ,

Başçeşme’de onlarla sohbete gidiyorlar …

21 Aralık 2017 Zeytinli.