Bu topraklarda yüzlerce yıldır yaşayan bizler her ne kadar 20’inci yüzyılda demokrasi ve batı kültürü ile tanışmış olsak da damarlarımıza kadar bir Doğu toplumu özelliği taşıyoruz. Bu nedenle bizler yönetime katılımcı olmak yerine bir liderin çıkıp bizim için doğru olan her şeyi yapacağını bekleriz. Bunun yanında yaşamımızı olumsuz etkileyen konular hakkında da protesto etme refleksine sahip değiliz. Bizlerin protesto adı altında yaptığı şeyler nedense çoğu zaman şiddete dönüşüyor.
Son olarak CHP Genel Başkanına yapılan yumruklu saldırıda da bunu gördük. Yumruğu bırakın bıçakların çekildiği bile bir biçimde kamuoyuna yansıdı. Protesto adı altında bir şiddet eylemine tanık olduk. Kılıçdaroğlu’nu sloganlarla, hatta yumurta ve domates atarak bile protesto etselerdi belki bu konuyu bu denli konuşmayacaktık. Ortada yumruğunu vuran ve bugün bazı kesimlerin destek vermekten kaçınmadığı bir saldırgan var. Bu saldırganı “kahraman” ilan etme uğraşı içinde olanlar da işin cabası. İşte biz böyle bir toplumuz, protesto ile linç’i bir birinden ayırt edemiyoruz.
Bir diğer önemli mesele de örneğin batıda gelişen düello yani “yeke yek” karşılaşma ve hesaplaşmalar. Oysa birçok alanda “delikanlılığı” elden bırakmayan yurdum insanında “yeke yek” karşılamalara pek rastlamayız. Yine linç kültüründen alınan güçle bizlerde düellonun yerini pusu kurmak almıştır. Bu yukarıdaki Batı’yla bizleri sosyal ve toplumsal alanda ayıran en önemli özellikler olarak görüyorum.
Pasif eylemler dediğimiz ve daha çok “Boykot ve ürün almama” gibi konulara da biz ciddi çıkarcı yaklaşıyoruz. Örneğin “A” markası çevreyi kirletiyor diye ürünleri satın almama boykotu başlıyor, ardından o firma indirim yaparak bu boykotu kolayca kırabiliyor. Birkaç milli duyguları okşayan reklam ve derneklere yapılan bağışlarla da her şey güzelce eski haline dönüyor.
ŞİDDET SARMALI VE YUMRUK SİYASETİ
Bugün yerel seçimlerden başarıyla çıkmış bir parti liderine ortak acımız olan “şehitler” üzerinden saldırıda bulunuluyorsa durup düşünmemiz gerekli. Ortak acımızı manipüle ederek Kılıçdaroğlu’nu neredeyse “Vatan haini, PKK’lı” gibi gösteren, şiddet çağrısında bulunanlar da bu dönemde sorgulanmalı.
“Şiddet sarmalı” kavramını çoğu kez televizyon ekranlarında duymuşsunuzdur. Şiddet sarmalı öyle durup dururken ortaya çıkmaz. Önce şiddetin ortaya çıkması için uygun koşullar söylemlerle sağlanır. Ardından bu söylemler ustaca meşrulaştırılır. Şiddet eyleminin gerçekleşmesinin ardından şiddeti gerçekleştiren “kahramanlaştırılır”. Toplumun belirli bir kesiminin bu olaya müdahil olması şiddeti övmesi, kahramanına sahip çıkması geniş kitlelere ulaştırılır.
Buradaki amaç şiddete uğrayan kesimin aynı derecede karşılık vermesini sağlayarak şiddetin bir birini doğurmasının önünü açmaktır. Şiddet şiddeti doğurduğunda ve bu olaylar ardı ardına gerçekleştiğinde kimse ilk şiddet eyleminin nerede, nasıl olduğunu umursamaz olur.
Konu aslında basittir. Şiddet sarmalında tartışma, konuşma olmaz. Toplum değerlerine yabancılaşır, uzlaşı kültürünün yerini suçlayıcı konuşmalar alır. Bu dönemde şiddetin altında yatan çıkarın ne olduğunu söylemlerin içine ustaca yerleştirilmiş isteklerden anlayabiliriz. Şiddet yaşam hakkını ortandan kaldırmaya kadar uzandığında da bir ülkenin ve insanlığın tarihine kara bir leke çalınır. İşte bu kara leke travmalara, devlete ve siyaset kurumuna güvenin sarsılmasına kadar uzanır. Bunlara şiddetin cezasız bırakılması da eklenirse adalet, demokrasi kavramları zedelenir. Bu kara tabloda da insanlar adaleti kendilerine göre yorumlayarak uygulamaya kalkar.
Şiddetin olmadığı, şiddete yöneltmeyen her düşüncenin tartışıldığı, kutsal yaşam hakkının korunduğu, güçlünün güçsüzü ezmediği, insanların din ve inanç özgürlüğüne sahip olduğu, demokrasi, adalet, insan hakları gibi kavramların içselleştirildiği, insanlık onuruna yakışan ülkeler ve bir dünya mümkün…
0
Sevdim Bunu
0
Çok Sevdim Bunu
0
Güldürdü
0
Kararsızım
0
Bu Ne Biçim Bişey
0
Kızdırdınız Beni
