Baharda yeşile bürünen doğa artık yerini yaza bıraktı ve doğanın bereketi rengârenk sebze ve meyvelerle pazar tezgâhlarında iyice fark ettirdi kendini.
Ürün tazeliği ve fiyat uygunluğu açısından tercih edilen semt pazarları, yazlıkçıların da gelmesiyle birlikte artık altın çağını yaşamaya başladı.
Her ne kadar fiyatlarının el yakması sebebiyle eskisi gibi kilolarca alınamasalar da gözün gördüğünü nefs çekiyor işte. Ancak güneş ışınlarından yeterince faydalanamadıkları ve turfanda oldukları için tatlarının henüz saman gibi olduğunu söyleyebilirim.
Kendi gibi sapının da faydalı olduğu söylenen irice kirazları görünce ben de dayanamadım. Uzaktan kendini fark ettiren ve adeta “Al beni” diyen kiraz tezgâhına yaklaştığımda ise fark ettim ki hepsi çatlamış. “Erken irileştiği için mi acaba?” diye düşünürken satıcı, “Abla bunlar ihracat fazlası” dedi.
Daha önce hiç duymadığım için şaşırdım. Fiyatının diğerleri ile aynı olmasına daha çok şaşırdım. Hatta benim bildiğim, ihracat fazlası ürünlerin toptan alışı ve perakende satışı uygun fiyatlı olur.
Satıcının gereksiz ısrarı karşısında, gideceği ülkenin kalite kontrolünden geçemeyip yurt içinde satışa sunulan kirazların olsa olsa ihracat atığı olduğunu söylemekten kendimi alamadım.
Sattığı defolu üründen gayet emin olan satıcı ise “Abla ben ihracat fazlası diyeyim, sen atığı de. Ne koyarsan tezgâha o gidiyor” diye cevap verdi.
Yazık ki ne yazık! Bir pazar alışverişinde dahi vatandaş olarak ne kadar değersizleştirildiğinizi anlayabiliyorsunuz.
Elbette yerli üretim çok olsun, ihraç edilsin, ülke ekonomisi kalkınsın ancak filanca ülkenin onaylamayıp geri gönderdiği ürünler bizlere de layık görülmesin.
Aslında kirazın hiçbir suçu yok çatlamaktan başka. Asıl sorun, insan kalitesinin bozulmasından kaynaklanıyor. Zira içinde bulunduğumuz gezegen için potansiyel tehlike olan insan, iş, çevre, ürün, yönetim, sosyal ilişkiler kısacası yaşamsal her şeyin bozulmasının en temel sebebi.
Yaşamı zora sokan insanlık bunu ne zaman anlayacak bilemiyorum. Neyse her zaman yerel esnafın iş yapmasından ve kazanmasından yana olan ben bu kez, “Ucuza para verecek kadar zengin değilim” diyen İngiliz atasözüne kulak verdim ve yurt dışı görmüş kirazlara veda ederek tezgâhtan ayrıldım.
Bir taraftan da en önemli eksiklerimizden birisi olan denetimin böyle haksız kazançların önüne geçebileceğini düşündüm. Ancak eskiden pazarlarda gördüğümüz zabıta memurlarını da artık göremez olduk.
Neyse en çok sevdiğim meyvelerden birisi olan kirazı alamadım ancak bahçeme bir kiraz ağacı ektim. Hem doğaya bir ağaç kazandırmış olmak hem de üretmenin mutluluğunu yaşamak için.
Zira kırsal bölgelerde bir karış toprağa sahip olanlar; ekip, biçmeye başladı. Pahalılık, kalabalık aileler için daha da zorlayıcı ve mesele sadece yemekten ibaret değil, gerekli olan diğer ihtiyaçlar da var.
Satıcısı, alıcısı herkes ayakta durmaya çabalıyor. Fiyatlar borsa gibi sürekli hareketli nerdeyse her gün değişiyor. Enflasyon hızla artarken maaşlara yapılan zamlar da alım gücü olarak değil, kısa bir süre psikolojik olarak rahatlamadan öte gidemiyor.
İhracat fazlası bir kiraz bile bu kadar düşündürüyorsa insanı, durum vahim demektir. Umudumuz, beklentimiz ise adil ve eşit paylaşım gözetilerek uygulanacak çözüm stratejilerinin ivedilikle hayata geçirilerek fiyat artışlarının dolayısıyla enflasyon artışının durdurulmasıdır.
Bir taraf haksız kazançlarla sefa sürerken, sadece umut halkın ekmeği olmasın…
