Hayatımıza dair gerçekleri görmezden geliyoruz. Hayata gerçekçi baktığını iddia edenimiz çok ama gerçeği değil gerçeğin görüntüsünü, olan biteni değil olan bitenin bize yansıtılan kadarını görüyor ve hatta inanıyoruz. Bu olgu hayatımızda olan bitenler için olduğu kadar hayatımızdaki insanlar için de geçerli. Aziz Nesin’in ülkemizde yaşayan insanlarımızın zeka düzeyini sorgulayan sözleri hala akıllarda ve dillerde. Kendi insanına kızan insanımız Nesin’in bu sözlerine sığınır da kendi zekasını sorgulamaz. Kendi insanımızın zekasını sorgulayıp kendi insanımızı yerden yere vururken sergilediğimiz acımasızlığı ve hatta yargılamayı öncelikle kendimize yapmamız gerektiğini unutur ve yaşar gideriz. “Bizim insanımız adam olmaz abi ya…” ile başlayan çok bildik ve fazlasıyla bilgiç cümleler, bu memleketin iflah olmayacağına kadar gider. Masa başı, ayak üstü, klavye başı bilgiçlerimiz çoktur da olan biten için bir şeyler yapmaya, önce kendimizi eleştirip sorgulamaya ve bir şeyleri düzeltmeye önce kendimizden başlamaya gelince kaçak ve korkak davranırız.
Kendini sorgulamaktan yana korkak ve insanları yerden yere vurmaktan yana ise acımasız olan günümüz insanının bir başka yanı ise rüzgara olan tutkusudur. Kendi dünya görüşüne uyduğunu ve kendisini dile getirdiğini inandığı birinin, bir liderin, bir adayın peşinden ölümüne koşar, onun estirdiği rüzgara ezbere ve aşkla kaptırır kendini. Rüzgarı estiren lider ya da adayın bu rüzgarının siyaset denen kirli ortamda geçici bir rüzgar olup olmadığını düşünmez bile. Ülkemizin iktidarda kalan partilerinin liderleri ve onlara sahip çıkan insanımız en azından tutarlıdır bu konuda. Menderes, Demirel, Özal, Erdoğan uzun süre ülkemizde yönetimde söz sahibi oldular. Liderliklerinin eğrisi doğrusu değil zamanı dikkate alındığında, bu liderlere sahip çıkan insanımızın en azından tutarlı bir sahip çıkmanın peşinde oldukları söylenebilir. Peki, kendine Atatürkçü, çağdaş, laik, aydın, Cumhuriyetçi sıfatlarını yakıştıran kaç liderin peşinde ne kadar süreyle koştu insanlarımız?..Sayabilir misiniz?…
Bir ara Sarıgül idi yer gök. Birara Feyzioğlu kurtaracaktı ülkeyi. Daha dün İnce gelecek, dertler bitecekti. Şimdi ise İmamoğlu’nun bırakın İstanbul’u almasını, muhalefetin lideri olacağı bile dillerde.
İnsanları, insanların seçimlerini, sistemi ve sistemin mekanizmalarını eleştirip yerden yere vururken hatta yerden yere vurmadan önce bir durup kendimize bakalım. Kimlere niçin ve hangi rüzgarlara kapılıp sahip çıktığımızı sorgulayalım. Bu sorgulamayı, bu öz eleştiriyi yapmadan adım yol alamazsınız.
Her şeyin çok güzel olacağını söyleyip her şeyin çok güzel olacağını dile getirenlerin rüzgarında uçup gitmek iyi, güzel ve umut dolu. Peki, siyasetin kirli ve acımasız yollarında iyinin, güzelin ve umudun yeri var mı?.. Haksızlık var dediğiniz yerde ne işiniz var?.. Bir cinayette öldürülen ve mezara gömülen birinin dirilip cinayet mahalline sağ salim döndüğünü gördünüz mü?..
Umut etmek ve inanmak güzel duygular. Ama duyguların siyaset sahnesinde yeri yok.
Kendimizi ve olan biteni sorgulamadan yaşıyoruz. Kendimize ve olan bitene gerçekçi ve doğru gözlerle bakmıyoruz. Kendimizi kandırmaktan yana üstümüze yok.
Her şey çok güzel olacak demeyi bildiğimiz kadar, o her şeyin nelerden ibaret olduğunu bilmiyoruz. Her şeyin çok güzel olacağını dile getirmek nedir biliyor musunuz?.. Her şeyin çok güzel olacağını dile getirmek, günümüz insanının ve özellikle günümüz aydınının kendini kandırma biçiminin bir sesidir. Kendini kandıran insan ise hayatını yalanın ve yanılsamanın temelinde yaşar ve bu yanılsamalar ile ölüp gider bu hayattan.
Size bir şey diyeyim mi?
Hiçbir şey güzel olmayacak…
