Lizbon depremi tam da bu özdeyişi çağrıştıran doğal bir afetti…
Deprem sadece bir deprem değildi, insanlık tarihini etkileyen sonuçları vardı…
Büyüklüğü Kahramanmaraş’la aynı ama süresi korkunçtu; (3,5-6) dakika sürdü…
Yetmiyor üstüne bir de Tsunami oluyor, o da yetmiyor yangınlar çıkıyordu…
Can kaybı 50 binin üstündeydi ve ölenlerin çoğu orta ve üst gelir gurubundandı…
Hâlbuki evleri derme çatma yapılardan oluşan fakir fukaranın daha çok öleceği düşünülmez miydi?
Depremde genelevlere, kumarhanelere fakir fukara evlerine bir şey olmadı… Şehrin merkezindeki zenginlerin malikaneleri, köşkleri yerle bir oldu. Kiliseler yıkıldı, 7 ay önce yapılmış olan opera binası çöktü, kraliyet hastanesi yandı…
Soru şu:
Neden fakir fukara varlıklılardan daha az ölüyor? Neden genelevler, kumarhaneler, bitirim kahvehaneleri yıkılmıyor da varlıklıların evleri, kiliseler, köşkler yıkılıyordu…
Neden mi?
Varlıklıların mülkleri, kiliseler hastaneler Hatay’ın Amik ovasında olduğu gibi şehrin merkezinde yumuşak zeminde, genel evler, kumarhaneler şehir merkezinin dışında kayalık zeminlerdeydi de ondan…
Bütün bu ilginçlikler içinde şaşırtıcı bir şey daha vardı. Deprem insanların tanrıya şükredip bayram edecekleri günde yani azizler gününde olmuştu…
Değerler sarsılıyor…Yaşam yeniden sorgulanıyordu…
Sonra?
Sonra şu oldu 1755 de meydana gelen Lizbon depreminden 34 yıl sonra 1789’da aydınlanmanın başlangıcı olan Fransız devrimi tarihteki yerini aldı…
“Bir musibet bin nasihatten iyiydi.”
