HALKÇI DAYANIŞMANIN GÜZEL ÖRNEĞİ : ZEYTİNLİ KIR YEMEĞİ/ŞÖLENİ

Bu yıl 22’ncisi düzenlenecek.
12 Haziran Pazar günü Edremit/Zeytinli Çayı’nda…

İlki, 1998 Yılı Mayıs’ında.
Şadan Aytaç’ın Zeytinli belde belediye başkanlığında ve CHP Zeytinli belde örgütü sorumluluğunda.
Giderek yerleşti, gelenekselleşti.
Aralıksız her yıl gerçekleşti.
Son belediye başkanı Hasan Arslan ile devam etti.
2014 büyükşehirle birlikte, Türkiye’nin en büyük beldesi ne yazık ki Zeytinli gitti, “mahallesi” geldi!
Kır yemeği şölenini de CHP Edremit ilçe aynen devam ettirdi.
Pandemi sürecinde ara verildi.
Şimdiki 22’ncisi.

Zeytinli Kır Şenliği tam “halkçı” özellikliydi ve “halkçılık” adına da değerliydi.
Özgün nitelikliği ile belki de bir ilkti.
Halkçı CHP ve “halkçılık” adına, aslında olması gerekendi.

Zeytinli kır yemeği, şöleni ya da şenliği, başta bütün örgütlü CHP’liler ve de CHP’li seçmenler için tam bir moral birlikteliği ve gerçek bir dayanışma örneği olarak örnekti.
Hatta çevrede partili olmayan yurttaşlar için bile CHP’lilerle bir yakınlaşma, kaynaşma zeminiydi.
Bu özellikleriyle vazgeçilmez oldu ve gelenekselleşti.
Her yaz başında bütün CHP’liler için hep iple çekildi.
Ayrı gayrı yok, ayrımcılık yok, protokol yok, her CHP’li, bütün halkçılar eşitti.

CHP örgütünün düzenlediği bu kır yemeği aynı zamanda bir emek, yürek dayanışması şeklindeydi.
Herkes durumuna göre, olan gönülden, olmayan emekten, yürektendi.
Şenliğin ekonomik maliyeti de CHP’ler arasında gönüllü bir dayanışma şeklinde gerçekleşirdi.
Oluşturulan dayanışma havuzu ile tedarik edilirdi.
Emek, zaman maliyeti de gönüllü dayanışmayla gerçekleştirilirdi.
Birlikte yüz yüze eğlenilir, omuz omuza halaylar çekilir, söyleşilir, mesajlar verilirdi.
İda’nın kucağında, Zeytinli Çayı kıyısında, çınarların altında, güneşin sofrasında, dostların arasında, koyunun kuzuya karışması gibi “keşkek, nohut, pilav, ayran”dan oluşan mesafesiz, doğrudan, can cana idi.
Ne “rezervli” masalar, ne uzakta kalanlar, ne ayrı gayrılıklar olabilmezdi.
Her bir halkçı, “halkçılık” gereğiyle, eşitlenirdi.
Zaten olması gerekendi.
Ekonomisi sınırlı, dar gelirli fakat geniş yürekli CHP’liler, yüksek ücretleri nedeniyle, dar mekanlardaki parti yemeklerine istese de katılamamanın ezikliği ve mahcubiyeti içinde hiç değildi.
Çünkü burada, gerçek “halkçı dayanışma” içindeydi.
Bu elbet çok önemliydi, çok değerliydi.
Biliyordu ki halkçılıkta “halk için halkla birlikte” olmak var.
Tek bir halkçının bile dışarda kalması yok.
Halkçılıkta, geçici olarak üstlendikleri görevler farklı olanlar vardır, fakat farklılık, imtiyaz, öncelik, ayrıcalık, yoktur.
Gönüllü birliktelikte, bürokratik ilişki zaten yok.

Halkçı, toplumcu düşüncenin en büyük gücü, dayanışmadır.
Dayanışmanın hası da doğrudan olanıdır.
Aracıya neden gerek vardır?
Parti üyeleri, her ay, olanakları ölçüsünde, doğrudan dayanışmaya çağrılır, inandırılır ve onlar da inanarak katılır.
Oluşturulan dayanışma ile sembolik katkı ile her partilinin gönül rahatlığı içinde katılacağı yemekli toplu şölenler de elbet yapılır.
Tuzu kuruların katılabildiği yemekler gibi görülmekten çıkarılır.
Gönüllü dayanışma yaratılır.
Örnek mi?
22’ncisi gelen Zeytinli Kır yemeği, şöleni vardır.
Dayanışmanın hası, gerçeği ve güzeli.
Özveri var, emek var, yürek var, içtenlik var, hele hele katılımcılık var.
Öyleyse, CHP örgütlerine de buradan güzel bir çağrı var.
Dayanışmanın böylesin(d)e gereklilik ve fayda var.

Ayrıca, iktidarın her gün arttırarak sürdürdüğü çok yönlü dayatmaları, toplumu baskılamaları ortadayken, halkı her geçen gün açlığa, yoksulluğa sürüklerken, ülke her gün zam zulüm altında inlerken, çarık ayağı gittikçe daha fazla sıkarken, halk ile birlikte çarşıda, pazarda, sokakta, meydanda olmak varken, bir arada omuz omuza kitlesel olmak dururken, neden, dar mekanlarda, ayrıcalıklılık görüntüsü, izlenimi veren ortamlarda, neden tuzu kuruluk istismarına fırsat verilip, yol açılsın ki?

Özetin özeti;
Halkçı dayanışmanın gerçeği, güzel örneği, 12 Haziran Pazar, Edremit CHP, Zeytinli kır yemeği, şenliği, şöleni…