Atatürk’ün yol üzerindeki bir yerde, köylü ile de görüşmek, arzusu ile Edremit Yolu üzerindeki tek köy olan Gökçeyazı köyüne de (eski adı Ergama) uğrayacağı bildirilince, Gökçeyazı’da büyük bir telaş, panik, sevinç bir anda yaşandı. Ne yapılacaktı? Nasıl olacaktı?
Ali hikmet Paşa, bir hafta önce yolladığı birkaç subay ve askerle, Atatürk ve yanındaki devlet büyüklerinin karşılanacağı yeri tespit ettiler, gerekli talimatları verdiler ve ayrıldılar.
6 Şubat günü, Gökçeyazı’dan da muhtar başkanlığında bir grup, Balıkesir’e gelmiş, dönerken Kolordu’dan bir grup asker ve başlarında subaylarıyla köye dönmüşlerdi. Askerler, hemen Atatürk ve yanındakilerin misafir edileceği çadırları kurmağa başlamışlar ve güvenlik için çalışmalar yapmışlardır. Ayni günden itibaren, bütün köylü hep beraber, hızlı bir mıntıka temizliği yapmış, ne olur ne olmaz, belki gezerler diye, bütün sokaklar, tertemiz süpürülmüştü.
Hava soğuktu. Çadıra mangallar konmalıydı. Balıkesir’den mangallar getirtildi. Gelen haberlere göre “Gazi Paşa kahve içecekti. Kahve kül ısısında pişmeliydi” Her şey hazırdı. Son anda fincanların eksik olduğu fark edildi. Hemen Balıkesir’de temin edildi.
7 Şubat günü bütün evler, pırıl pırıl temizlenmiş, herkes yıkanmış, paklanmış, bayramlıklarını hazırlamıştı.
8 Şubat sabahı gün ışır ışımaz bütün köylü meydandaydı. Bekliyorlardı. Sanki masaldı anlatılanlar. Anafartalar’da oğullarının kumandanı, Yunan işgali yıllarında, ismini hasretle andıkları kurtarıcıları geliyordu. Gerçekten o mu geliyordu acaba? Masal mıydı?
Köylüler yola dökülmüştü. Herkes Balıkesir yönüne doğru bakıyordu. Bekçinin ve görevli askerlerin defalarca uyarmalarına, çekişmelerine rağmen herkes yolun üzerindeydi.
Birden çok uzaklardan bir toz bulutu fark edildi.. Geliyorlardı.. Gazi Paşa geliyordu.. Muhterem Refikaları Latife Hanım Efendi geliyordu.. Kazım Karabekir Paşa geliyordu.. Ali Hikmet Paşa geliyordu. Misafirler geliyordu. Ne uzun yolmuş..Zaman geçmek bilmiyordu..
Nihayet geldiler. Otomobiller durdu. Misafirler toz gözlüklerini çıkardılar. Gazi Paşa ayağa kalktı.. Alkışlar, haykırışlar yeri göğü inletiyordu. Meydana doğru yürüdü.. çadıra girmeden dışarıda oturmak istediğini beyan edince hemen dışarı sandalyeler konuldu. Hemen kahveler ikram edildi. Zaten toz bulutu fark edilince cezveler mangala sürülmüştü.
Herkes, karşıdan bakıyor, kimse yaklaşamıyordu. Atatürk’ün işaretiyle halk yaklaşmağa başladı. Bu arada, Latife Hanım, küçük bir çocuğu yanına çağırdı. Adını, yaşını, kimin kızı olduğunu sordu. Bu arada Atatürk de, yanında oturan köy muhtarı ile konuşmağa başladı. Aralarında şöyle bir konuşma geçti:
Atatürk – Muhtar, oldukça yaşlısın. Güngörmüş birine benziyorsun. Hiç muharebeye katıldın mı?
Muhtar – Evet, 93 Muharebesine katıldım paşam..
Atatürk – Ben de oradaydım. Beni görmedin mi.?
Muhtar – Hadi be, sen o zaman daha ananın karnında bile değildin..
Atatürk bir kahkaha atar,
Atatürk – Bir daha söyle..Bir daha söyle..
Muhtar – Yo.. Söylemem artık..!
Atatürk gülmeğe devam eder. Hatıra olarak, toplu fotoğraf çektirirler ve oradakilerle vedalaşarak, otomobillerine binip Edremit istikametine doğru yola devam ederler.
Atatürk’ün Gökçeyazı’ya gelişi yaptığı ilk köy gezisidir.,. Daha Cumhuriyet kurulmamıştır. Balıkesir’de halkın kendisini tanımasını istemiş, halkın fikirlerini, öğrenmek istemiştir. Gökçeyazı’da ise köylü ile temas etmek, ihtiyaçlarını görmek, onların fikirlerini, duygularını öğrenmek istemiştir.
Atatürk 8 Şubat 1923’ten sonra da, 15 Nisan 1934’de Edremit’ den Balıkesir’e gelirken ve 25 Haziran 1934’de İran Şahı ile beraber Balya üzerinden Çanakkale’ye giderken de Gökçeyazı’dan geçmişlerdir.
Diğer her iki seferinde de sadece yol kenarında duran, kendini alkışlayan halkı selamlayarak geçmişlerdir. Her iki seferinde de Gökçeyazılılar, ilk seferindeki gibi ayni hazırlıkları yapmışlar, bayramlıklarını giymişler, ilkokul öğrencileri ellerinde çiçeklerle yol kenarında “Gazi Paşa”yı beklemişlerdi.
