GARA ŞEHİDİMİZ TOPRAĞA VERİLİYOR

Irak’ın kuzeyindeki Gara’da bölücü terör örgütü PKK’lı hainlerce şehit edilen polis, asker ve sivilden oluşan 13 vatan evladı yürekleri dağladı. Şehitler arasında, görev yerine giderken kaçırılıp 53 aydır rehin tutulan Balıkesirli Uzman Çavuş Ümit Gıcır’ın da olduğu kesinleşti.

Irak’ın Kuzeyinde Gara Bölgesinde icra edilen Pençe Kartal 2 operasyonu esnasında yapılan mağara aramasında naaşına ulaşılan Uzm. J. III. Kad. Çvş. Ümit Gıcır’ın bölücü terör örgütü mensupları tarafından şehit edildiği açıklandı.

Şehit Gıcır’ın naaşı bugün uçakla Balıkesir 9. Ana Jet Üssü’ne getirildi. Cenazeyi karşılayanlar arasında Vali Hasan Şıldak, 9. Ana Jet Üs Komutanı Tuğgeneral Kemal Turan, Balıkesir Büyükşehir Belediye Başkanı Yücel Yılmaz ve Balıkesir Milletvekilleri Belgin Uygur ile Mutlu Aydemir de yer aldı.

Protokol üyeleri Gıcır ailesine başsağlığı dileyip, üzüntülerini iletti. Şehit Gıcır’ın Altıeylül İlçesine bağlı Çandır Mahallesinde öğle namazının ardından defnedileceği bildirildi. Valilik’ten yapılan açıklamada, ” Kederli Ailesine, Balıkesirimize ve Milletimize başsağlığı diliyoruz” denildi.

Yazarımız Tanyol Kıpçak, 17 Eylül 2019’da http://balikesir24saat.com‘da yayımlanan yazısında Gıcır’ın hikayesini yazmıştı. İşte o yazı:

EVLAT ACISI… SESİNİ DUYAN VAR MI?..

Ülkemizde ilk kez “Cumartesi anneleri” olarak “evlat acısını hissedenler” 1995 yılında İstanbul’da gündeme gelmişti..
Yirmi yıldan fazla her cumartesi günü Galatasaray’da “oturma eylemi” yaparak “kaybolduğunu iddia ettikleri yakınlarını ve faili meçhul cinayetlere kurban giden yakınlarının faillerini arayan” bir topluluk olarak seslerini duyurmuşlardı..
Hatırladınız mı?..
Duydunuz mu?..
Sağır sultan bile duydu!..
Son günlerde ise Diyarbakır’da “terör örgütü” tarafından “dağa kaçırılan çocuklarını arayan” anneler; HDP il binası önünde “nöbet tutarak” çocuklarının bulunmasını isteyen bir topluluk olarak seslerini duyurmaya başladılar..
Kayıtsız kalan HDP’ye tepkilerini dile getirdiler.
Çünkü ; kimisinin yaşı 14-15, kimi ise üniversite öğrencisi gençlerdi dağa kaldırılanlar..
Duydunuz mu?..
Duymamak mümkün değil!..
Bu hatırlatmaları yaptıktan sonra…
Şimdi lütfen aşağıda yazdıklarımı çok dikkatlice okuyun…
Tüyleriniz diken,diken olacak!..
Adı: ÜMİT GICIR..
1986 doğumlu..
Bugün 33 yaşında..
Pırıl,pırıl bir genç..
Üç kardeşler..
Babası maddi durumunun yetersiz olduğunu ileri sürerek üniversiteye gönderememiş!..
Çünkü ; baba işçi…
Ne yapsın baba..
Yetmemiş, yetememiş!..
Ne yapsın Ümit?..
Ümitsizliğe mi kapılsın?..
“Uzman” olmaya karar vermiş..
Jandarma Uzman Çavuş olmuş!..
Koç gibi delikanlı..
Ekmeğini eline almış..
Hem de “vatan savunmasında” canı uğruna..
Ama aklında yine üniversite var…
Yıl 2016..
Bundan tam üç yıl önce…
Van’da “Açık Öğretim Sınavları” yapılacak..
Durur mu Ümit?..
Görev yeri Hakkari..
Almış iznini, yanında da bir arkadaşı ;
Ver elini Van…
Girmişler sınava…
Sınavdan sonra da…
Van’dan çıkmışlar yola…
Hakkari’ye doğru…
Ne bilsinler takip edildiklerini…
Hainler kesmiş yolu…
Etraf terörist dolu!..
Kaldırmışlar mı Ümit’i dağa..
Kaçırmışlar mı anasının kınalı kuzusu Ümit’i..
Ümit o gün bugün yok!..
Hainler yayın yaptıkları ( … ) isimli kanala zaman zaman Ümit’i çıkarıyorlar…
Ümit; bir ümitle Devletine sesleniyor…
Anası, babası her gördüğünde ölüp, ölüp diriliyor…
Gördünüz mü?..
Duydunuz mu?..
Ümit’in uzaklardan gelen sesini duydunuz mu?.
Yüreği dağlı anacığının sesini hiç duydunuz mu?..
Gözü yaşlı işçi babasının hıçkırıklarını duydunuz mu?..
Kardeşlerinin haykırışlarını duydunuz mu?..
Adım gibi eminim duymadınız!..
Ümit; üç yıldır hain, eli kanlı terör örgütünün elinde!…
Yukarıda anlattıklarımın hepsi gerçek…
***
Ve bir başka gerçek…
İçimi acıtan,yazarken yüreğimi dağlayan bir başka gerçek…