Yazarken tutulup kaldığım anlardan birini daha yaşıyorum.
Mümtaz hocamı yazacağım ama elim bir türlü klavyeye dokunamıyor.
Kolay değil elbette. Hocam, dostum, arkadaşım, abim, hatta babam
2000 yılının başlarıydı.
CHP 1999 milletvekili seçiminde baraj altında kalmış, merkez sol için yeni bir seçenek aranıyordu.
Gazetelerde Mümtaz Soysal ve bir grup tanınmış aydının parti kurmak için bir çalışma başlattıkları haberiyle birlikte etkili bir bildiri metni vardı.
Bildiri metninin altında “Bağımsız Cumhuriyet Hareketi” yazıyordu.
İrtibat telefonundan aradım.
İlter Ertuğrul çıktı.
(Işıklarda uyusun)
Türkiye’nin siyasi yapısı, merkez solun sorunlarını da içeren bir dosya gönderdim.
Açıkçası geri dönüş olacağını sanmıyordum.
Birkaç gün sonra irtibat bürosundan aradılar ve Mümtaz hocanın tespitlerimi beğendiğini ve harekete katılmamı istediğini söyledi.
Katılış o katılış tam on yıl.
Hoca önce; yedi kişiden oluşan Bağımsız Cumhuriyet Hareketi MYK üyeliğine davet etti.
BCP kurulunca da PM ve MYK üyesi olarak 10 yıl hiç yanından ayırmadı.(Ayırmadı diyorum görev almak istemediğim için katılmadığım bir kurultayda beni PM ve MYK’ya önerip seçtirmişti)
Bazı konularda farklı düşünüyorduk.
Hatta toplantılarda en çok biz tartışırdık ama her tartışmadan sonra bana daha çok yaklaşırdı.
Çünkü onun için en değerli insan bağımsız düşünebilen insandı.
Yalakalığı hiç sevmezdi.
Zaten o yüzden de partimizin adını bağımsız cumhuriyet partisi koymuştuk.
Sloganımız “Türkiye Türkiye’den yönetilecek”ti.
Mümtaz hoca, Uluslararası Af Örgütünün Türk olan ilk ve son genel sekreteriydi
1979 BM Eğitim Bilim ve Kültür Örgütü (UNESCO) insan hakları öğretimi ödülünü alan ilk Türk hukukçuydu
1983’te ASALA’ nın Fransa Orly hava limanına yaptığı bombalı saldırıda Türkiye’yi savundu ve Ermeni teröristleri mahkûm ettirdi.
Dışişleri bakanıyken terörün en yoğun olduğu dönemde iki oğlu da Güneydoğu’da askerlik yapıyordu. ‘Batı’da bir orduevine getirelim’ tekliflerini reddetti.
Askerlik bitince Ertuğrul Özkök Hürriyet gazetesindeki köşesinde yazana kadar da bu asil davranıştan kimsenin haberi olmadı.
“Zenginimiz bedel öder askerimiz fakirdendir” deyişini ters çevirmişti.
Bakanlıktan ayrılmayı göze alarak “Biz de Avrupa ülkelerine vize uygulayalım. Biz bağımsız ülke değil miyiz?” diyebilecek cesarete sahipti.
Ulusalcılığı ülkenin fabrikalarına, madenlerine, doğal zenginliklerine sahip çıkmak olarak tanımlardı.
74 yaşında parti kurup Türkiye’yi dolaşacak kadar çalışkan birisiydi.
Bütün okulları birincilikle bitirmişti.
Bir SHP kurultayında kürsüden delegelere; “Bu partinin ilerlemesi için önce sizlerden kurtulması gerekiyor” demiş ona rağmen en yüksek oyu almıştı.
Hangi siyasetçi böyle bir konuşma yapmaya cesaret edebilir, etse bile kaç oy alabilirdi.
Galatasaray Lisesi’nden mezun olan belki de tek Beşiktaşlıydı.
Sevgili hocam ışıklar içinde uyu, Türkiye seni unutmayacak…
