Dün 18 Mart kahramanlarını andık bir kez daha saygıyla, minnetle.
18 Mart Çanakkale Savaşı veya Çanakkale Muharebeleri, zamanın kudretlilerini hayrete düşüren ve parmak ısırtan destanlaşmış bir büyük zaferdir.
Her karışı ayrı bir hikayedir.
Her asker ayrı bir ağıttır.
Yokluklar içinde bir milletin rüştünü ispat etmesi; “Çanakkale Geçilmez” diye haykırmasıdır.
Ancak Sunay Akın’ın da belirttiği gibi o zamanlarda itilaf devletleri donanmalarının Çanakkale’ye kadar nasıl gelebildikleri de hatırlanmalıdır.
Yani, “nasıl gelebildikleri” sorusundan kasıt; düşman kuvvetlerinin Akdeniz’den Ege’ye çıkıp kuzeyde Çanakkale’ye kadar ilerlemesine nasıl engel olunamadığı, durdurulamadığı, nasıl olup da daha önce karşılanmadığı gerçeğidir.
Yine Sunay Akın’ın buna verdiği yanıtı vurgulayalım: “Çünkü Osmanlı Donanması yokluktan yani parasal sıkıntıdan hareket edemez haldedir. Ekonomisi bitiktir. Dünyaya hakim olan dev imparatorluk bir anlamda köşeye sıkışmış, kabuğuna çekilmiş haldedir. Yetersiz donanması maddi imkansızlıktan yerinden kıpırdayamaz durumdadır.”
Gerçekten manzara vahimdir ve savaşın Çanakkale’de olmasının sebebi Osmanlı’nın parasızlığıdır.
Bu ekonomik tablo, Çanakkale’deki cephelere dahi yansımış, buna rağmen Türk askeri yokluklar içinde verdiği mücadele ile başta Mustafa Kemal olmak üzere çok değerli komutanları sayesinde bu cehennemden eşsiz bir zaferle çıkmıştır.
Çanakkale, Kurtuluş Savaşı’na doğru yürüyen yolda ilk adımdır. Zira bir ulusa, “inançla”, “birliktelikle”, “iyi idare” ve “askeri dehalarla” üstünden gelinmeyecek sorun olmadığını göstermiştir.
Dahası, ortada dağınık bir toplum varken millet bilinci bu büyük zaferle tekrar aşılanmıştır.
Dün, 18 Mart Çanakkale Zaferi’ni bir kez daha kutlar ve şehitlerimizi saygı ve şükranla anarken birbirimize kenetlenmenin ne kadar önemli olduğunu, hele hele bu zamanlarda, bir kez daha düşünmemiz gerekiyor.
Türk’ün Türk’ten başka dostu olmadığı gerçeği yanında her zaman için birlikteliğin öneminin ayırdında olmamız gerekir.
Lakin bugün bunu ne kadar başarabiliyoruz müphem.
Ne yazık ki son yıllarda gereksiz bir kutuplaşma ile toplum bölünmüş ve birbirinden uzaklaşmış durumda.
Anlaşılmaz bir şekilde bizi biz yapan değerler zarar görüyor.
2020’nin Çanakkale Zaferi’nde bile Mustafa Kemal Atatürk yine önemsizleştirmeye çalışılıyor.
Dünyanın başına küresel salgın musallatken bu an bile bazı ahmak ve beyinsizler Atatürk’e “virüs” yakıştırması yapabiliyor.
Ve asıl acısı, ihbar veya şikayet olmadan bir Cumhuriyet Savcısı bu kin kusuculara re’sen soruşturma açmıyor!
Peki bu nafile çaba, O’nu ve başarılarını silebilecek mi?.. Silebilir mi?.. Silebildi mi?..
Bugün bile Osmanlı ile Türkiye Cumhuriyeti karşı karşıya getirilmek isteniyor.
Nasıl bir akıl almazlık?
Nasıl bir şaşkınlık?..
İşte bu sebeple artık ayrıştıran her tür dilin bitmesini umut ediyoruz.
Türkiye Cumhuriyeti’ne ve bizi biz yapan değerlere sonuna kadar sahip çıkılmasını, Atatürk düşmanlarının baş tacı edilmemesini, Osmanlı-Cumhuriyet gibi ikilem yaratılarak tarihi gerçeklerin çarpıtılmamasını istiyoruz.
Türk ulusal tarihi içinde çok önemli bir yere sahip olan Çanakkale, aynı zamanda dünya siyasal sistemlerini yeniden şekillendirmiş, ulus devletlerin doğmasına vesile olmuş ve bu sayede sınırlar yeni baştan çizilmiştir.
Sami Paşazade Sezai, bakınız nasıl yorumluyor Zafer’i:
“Çanakkale müdafaası, üç mucizeler muharebesidir.
Hâli kurtardı; maziye hamaset ve azametini iade etti; vatanımızı bir vatanı ebedi yaptı.”
Çanakkale Zaferi destandır.
Hayatını bu topraklar için feda etmiş her şehide borcumuzdur.
Bu ülkeyi yükseltmek ve ileriye götürmek mecburiyetimiz vardır.
Birbirimizle didişmeyi bırakır, kutupları eritirsek ne de güzel olacağız…
Türkiye’nin, Mustafa Kemal Atatürk’e ve o kahramanlara borcu vardır.
Onların miras ve hatıralarına borcu vardır.
Türkiye “aklını başına aldıkça” yükselecek, yükseldikçe o kahramanların maneviyatları huzur bulacaktır.
