Ben de,
karlı bir
kış gününde,
doğmuşum bu yorgun, yaşsız ve yalnız evde.
Hem de bir “10 Aralık” gününün seherinde.
Kimselerin fark etmediği, bilmediği
“İnsan Hakları Günü”nde.
Bu evde yoğrulup önce, sonra yürüdüm sınırsız hayallerimle.
Ah, ağladım seninledir ilk; güldüğüm seninle…
Sonsuz neşelerim,
sebepsiz kederlerimle…
Bin bir çeşidini yaşayıp
tek bir mevsiminde, dünyayı dolaştım sınırsız bahçelerinde.
Ah, öpüp başıma koyduğum
ekmek gibisin.
Çocukluk vatandır evet;
vatanım, evimsin…
Bugün,
10 Aralık Dünya İnsan Hakları Günü’nde incelikleri, değerbilirlikleriyle, iyi-güzel dileklerini paylaşan siz değerli dostlara, kardeşlere, buradan ayrı ayrı selam, sevgilerle…
Sağlıkla, dostlukla kalın.
Sonsuz ümit ve düşlerle bin yaşayın…
Doğru, bugün “10 Aralık!”
Takvim yapraklarında elbette!
Kime, kimlere, kim bilir ne ifade etmekte?
Hakkında kimler, kim bilir neler düşünmekte?
Kim bilir, kimler bugün neler neler, ne çileler çekmekte…
Dünyanın bir ucundan
bir ucuna ve ülkemizde, içimizde, az ötemizde,
itile kakıla her gün, haklarından edilenler!
Kadınlar-erkekler, yaşlılar-gençler!
Aydınlar, yazarlar, düşünürler!
Gazeteciler, itiraz edenler!
Öğretmenler, öğretmenleri alınmış kürsüler!
Ölenler, sakat kalanlar, dövülenler, sürüklenenler…
Yoksullar, ezilenler, sömürülenler, süründürülenler!
Çalışıp didinenler, işçiler, emekçiler, işsizler!
Sokaktakiler, kimsesizler!
Dışarıdakiler, içeridekiler!
İçerdeki dışardakiler!
“Adaletin” adaletsizliğindekiler!
Bütün hakları çiğnenilenler!
İstismara teslim edilerek, maddi manevi bütünlüklerine tecavüz edilen masum bedenler.
Savunmasız yenik düşenler!
Sessiz sitemsiz, kimsesiz çekip gidenler!
Sizin için vardı bugün; bugünü sizin için ilan ettiler.
“Dünya İnsan Hakları Günü” dediler!
Benim için de bir farkla;
“Doğduğum gün”e denk getirdiler!!!
Ta 48’de, İnsan Hakları için bildirgesi, kabul edilmişti; Birleşmiş Milletlerce, dünyaya ilan edilmişti.
Türkiye’de de aynı yıl benimsenmişti.
Cumhurbaşkanı İnönü,
CHP yönetimde,
tek parti devrinde!
Okullara ders olarak konulur;
Okutulmaya başlar, hem de “üç ay” içinde.
İşte böyle!
1948’den 2022’lere!
Nereden, nereye?
Nerede o günler, bugünler nerede?
Ne hakkı kaldı, ne de insanı!
Hak sürüklenmekte yerlerde, haksızlık zirvelerde; arsızlık da üstüne!
“Bütün insanlar özgür; onur ve haklarlarıyla eşit doğar; akla, vicdana sahip olurlar.”
dese de bildirge ilk maddesinde;
Tam gün kin-öfke fırtınası, her an aşağılama, ayrımcılık, baskı, zulüm kasırgası!
Çoraklaşan topraklara her gün, durmadan kindarlık ekilip öfke biçilmekte ülkemde.
“Yaşamak, özgürlükler ve kişi güvenliği herkesin hakkıdır.”
“Kimseye zalimce, insanlık dışı ve onur kırıcı ceza verilemez.”
“Hiç kimse keyfi, hukuk dışı yakalanıp hapsedilemez; hakkından mahrum edilemez.” denilen bildirgede,
“Kesinleşmedikçe suçlamalar, masumdur bütün kişiler.” denilse de
o gün o bildirgede; her biri yerle bir şimdi ve lime lime edilmekte.
74.Yılı’nda bugün 2022’lerde,
İnsan Hakları Bildirgesi’nin, yerinde, yeller estirilmekte!
İnsan hakları denilen artık aleni ve hunharca çiğnenmekte.
Zulüm kol gezmekte.
Lakin insan, elbet kıracaktır bir gün paslı zincirlerini, bu elbet bilinmekte.
Bugün 10 Aralık!
“Dünya İnsan Hakları Günü!”
İnsan hakları vardı bi aralık!
İnsanlığın bugün hali pür melali ortada.
Her insan, hakları ile doğarken daha;
Doğar doğmaz, bütün hakları ayaklar altında!
Benim ise ayrıca, doğduğum gündür bugün.
Bugünde doğmuşum, sadece “bir farkla, nedense!!!”
