“Beni seviyor musun?”
Neredeyse hepimizin hayatımız boyunca, en az bir kere kurduğu ya da en az bir kere duyduğu bir cümle ve biz bunu annemize, babamıza, arkadaşlarımıza, sevdiğimiz insana sormuş olabiliriz. Peki, aldığımız veya verdiğimiz cevaplar neler oluyor bu cümleye?
“Evet, seni seviyorum.”, “Hayır, seni sevmiyorum.”, “Bu nasıl bir soru, bilmiyor musun zaten?” “Saçmalama, tabi ki seviyorum.” vb. gibi örnekleri çoğaltmak mümkün. Yani hepimiz aslında bir cevap alıyor ve bir cevap veriyoruz.
Peki, bu cevaplar içinize sindi mi?
Siz bu soruyu sorarken, arka planda “GÖR BENİ!” diye bağıran ihtiyaçlarınız görüldü mü?
Anlaşıldığınızı hissettiniz mi?
İçinizde sarıp sarmalanmak ve koşulsuz kabul görmek için çırpınan çocuğu tatmin etti mi bu cevap?
Eğer verdiğiniz cevapların geneli “hayır” ise, o ilişkinin içinde karşılanmasını beklediğiniz ancak bir türlü fark edilmeyen ihtiyaçlarınız olabilir. Fakat daha da önemlisi, siz bu ihtiyaçlarınızın farkında mısınız?
Özellikle çocuklarla çalışırken, sıkça karşılaştığımız şeylerden birisi bu.
Aile, ‘Beni seviyor musun?’ sorusuna, “Evet, tabi ki seviyorum.” diye cevap veriyor ve ‘Tabi ki…’ ekiyle verdiği cevabı güçlendirdiğine inanıyor. Halbuki çocuk sevilmediğine inanacak bir şey yaşamış, görmüş ya da hissetmiş. Bu sebeple, aldığı cevap en derinde inandığı bu yanılgıyı düzeltmeye yetmeyecektir.
Elbette günlük hayatın koşuşturması, iş telaşı ve yorgunlukları arasında çocukları için en iyisini isteyen ve bunun için çabalayan ailelerin de işi oldukça zor. Ancak çocuğu anlayan ve ona şefkat gösteren bir noktadan yaklaşabilmek oldukça önemli.
“Sevilmediğini mi düşünüyorsun? Senin için oldukça zor olmalı…” gibi anlamaya çalışan, ihtiyaçlarını görmek için çaba sarf eden bir noktada durduğumuzda, o sorunun arkasındaki ihtiyaçlar da ortaya dökülecektir.
Bugün çocuğunuza ya da içinizdeki çocuğa 15 dakika ayırıp, şefkat gösterin. “Biliyorum sevilmediğini düşündüğün zamanların oluyor, senin için çok zor, sana kıyamam.” diyerek, ilişkinin içinde iyilik ve denge halini bulmaya çalışın.
Uzm. Klinik Psikolog Sedef Olcay Atıcı
