Farkında mısınız?..
Önce bu soruyu sorayım da..
Satır, satır okurken farkına varın siz’de..
Aşağı yukarı 60’dan bu yana on yılda bir “darbelere” maruz kaldık…
Kaldık mı ?..
Kaldık, kaldık..
Öyle ki; ev’de bile “emret komutanım” der olduk..
Sadece 80 sonrası 18 yıl ara verdik..
O’da malumunuz 28 Şubat..
Sonra yine devam..
Memlekete bak!..
Şimdi lafı uzatmadan soruyorum..
Darbeler ülkeyi ileriye mi götürür; geriye mi?..
Bu soruya “ileriye” diyen geri zekalılar dışında hepimizin ortak yanıtı “geridir” elbette..
Pekiii..
Darbeler sonrası iş başındaki
“Sivil siyasi otorite”..
Neymiş hacı abi?..
“Sivil siyasi otorite”!..
Ülkenin yönetimindekiler “geriliği” aşmak için “ilerici” bir duruş sergiler mi?..
İşte “can alıcı” soruya geldikkkk!..
Ben bugüne kadar daha görmedim.
Gören varsa parmak kaldırsın..
Duble yol yapmaktan, köprülerden, tüpten falan bahsetmiyorum!..
“Farkında mısınız”diye sorarak başladım ya..
Nelerin farkında değiliz, nelerin…
Bakın neleri kaybediyoruz..
Haldun Dormen, Zeki Alasya, Levent Kırca, Şükran Güngör, Gazanfer Özcan, Yıldız Kenter, Müşfik Kenter, Metin Akpınar, Rutkay Aziz, Metin Serezli, Cüneyt Gökçer, Genco Erkal , Adile Naşit, Müjdat Gezen, Nejat Uygur..
Adını sayamadığım diğer ustalar..
Affedin beni..
Rahmete erenler,yaşamını sürdürenler..
Bunların her biri sanatçı!..
Sahne sanatının, tiyatronun ustaları..
Hepimizin hatırladığı isimler..
Bir kuşak..
Bir nesil onlarla büyüdü ve yaş aldı bu ülkede..
Nüktedanlığı, espiriyi, eleştiriyi..
Gülmeyi, düşünmeyi, birlikte alkışlamayı…
“Turneye çıksalar da onları izlesek” dediğimiz günleri..
Hatırladınız mı..
Ne oldu da “o” tiyatrolar yok oldu?..
Tiyatro sanatçıları yetişmez oldu?..
Ha ne oldu?.,
Az önce saydığım isimleri bir çırpıda sizlerde sayarsınız…
Adım gibi eminim..
Muhsin Ertuğrul diyor ki;
“Ruh kalkınması olmadıkça adamı hayvandan ayırt edemezsiniz.Gerçek medeniyet; edebiyat ve sanattan doğar. Tarih;tiyatrosuz yükselmiş bir millet gösteremez”
Lafa bak lafa..
Tiyatrosuz yükselmiş bir Millet!..
Pekiii..
Bugünkü jenerasyondan böyle bir solukta sayabileceğimiz unutulmaz kaç isim hatırlayabiliriz acaba?..
Ne oldu, neden hatırlamıyoruz, neden yetişmiyorlar, neden turneler yok, nerede tiyatro sahneleri..
Ha ne oldu?..
Farkında mısınız?..
Devam edelim..
Ayhan Işık, İzzet Günay, Kemal Sunal, Sadri Alışık, Türkan Şoray, Fatma Girik, Filiz Akın, Orhan Günşiray, Şener Şen, İlyas Salman, Tarık Akan, Öztürk Serengil, Muhterem Nur..
Yazamadıklarım af ola..
Yeşilçam’ın efsane isimleri..
Türk sinemasının unutulmaz isimleri..
Bir kuşak.. Bir nesil onlarla büyüdü yaş aldı.
Sinemadan bahsediyorum..
Nerde o aktörler, nerde o aktrisler, neden yetişmiyor, neden sinema yok oldu, bugünün kuşağından sinema sanatçısı dediğimiz kaç ismi bir çırpıda sayabilirsiniz?..
Ne oldu sahi..
Neden sinema salonları kapandı,neden efsane dediğimiz sinema sanatçıları yetişmiyor, neden film çekilmez oldu?..
Mustafa Kemal “Sanatsız kalan bir milletin;hayat damarlarından biri kopmuş demekdir” derken bugünleri mi işaret etmişti acaba?..
Farkında mısınız?..
Devam edelim..
Aziz Nesin, Yaşar Kemal, Nazım Hikmet Ran, Ahmet Hamdi, Sabahattin Ali, Sait Faik, Nurullah Ataç, Halit Ziya Uşaklıgil, Kemal Tahir… Günümüzden Elif Şafak, Orhan Pamuk, Enis Batur, Oğuz Atay…
Adını sayamadığım diğer üstadlar..
Af ola..
Edebiyat dünyasının efsane olmuş isimleri..
Neden bugün sayıları çok değil,neden kitaplar az,neden yazmaktan imtina eder hale geldiler?..
Neden, neden, neden?..
Farkında mısınız?..
Devam edelim..
Bedri Koraman, Nehar Tüblek, Oğuz Aral, Turhan Selçuk, Cemal Nadir, Altan Erbulak, Latif Demirci, Erdil Yaşaroğlu , Tan Oral ve diğer çizgi ustaları..
Efsane olmuş isimler..
Gazetelerin birinci sayfalarına atılan imzalar..
Güldürürken düşündüren,eleştirirken eleştirdikleri tarafından engin bir hoşgörü ile karşılanan karikatür sanatının ustaları!..
Neden çizmiyorlar?..
Ellerini tutan mı var yoksa?..
Neden bugün cesur çizgiler ve çizerler yok?..
Neden “o” efsane isimler gibi isimler gelmiyor, neden “o” cevherler (aslında var da) çizmekten imtina ediyor?..
Hiç sorguladınız mı?..
Farkında mısınız?..
Neden acaba?..
Bakın demirden,çimentodan bahsetmiyorum.
Tiyatrodan,Sinemadan,Edebiyattan, yazın dünyasından dem vuruyorum…
Beton yığınlarından, rezidanslardan, gökdelen ucubelerinden değil ; başka bir şey den bahsediyorum!..
Bu … Demir değil,çimento değil!..
Ama demirden de çimentodan da daha kuvvetli..
Daha dayanıklı…
Olmazsa olmaz..
Bir milletin uyanışının, bir ülkenin kalkınmasının, gelişmesinin, insanlarının barış içinde yaşamasının,sevgi ile yoğrulup saygı ile bütünleşmesinin ortak paydasından bahsediyorum.
Aydınlanma kültüründen!..
Ama.. Fakat.. Lakin..
Ne derseniz deyin..
Maalesef..
Aydınlanma kültürünün nasıl yok edilişinden..
Ülkemizde yaşadığımız “kültürel erezyon”dan..
Yazarken bile “biz bu değiliz” diyorum..
Geldiğimiz noktaya bakın!..
Farkında mısınız?..
Neleri kaybediyoruz neleri..
Sanat ve sanatçı!..
Herkes sanatçı olamaz ki..
Sanatçı yetişmesi için onun alanını daraltırsan, sınırlarsan..
“sanatçı”yetişir mi;”sanat”olur mu?..
Of ki ne of!..
Çok şey söylemiş zamanında..
Yine O’ndan ışık tutacağım..
“Bir millet sanattan ve sanatkardan mahrumsa ; tam bir hayata malik olamaz. Böyle bir millet bir ayağı topal,bir kolu sakat,çolak ve alil bir kimse gibidir.”
Bugünleri işaret etmiş sanki..
Farkında mısınız?..
Darbelerden,darbelerin açtığı çukurlardan, “sivil siyasi otoritenin anlayışının”uzantıları olarak,baskıcı zihniyetin savurduğu
tiyatrodan,sinemadan, edebiyat-yazın dünyasından, sanattan, sanatçıdan, kopan koldan, kırılan el’den,pardon koparılan koldan ve el’den, mahrumiyetten,kültürel sığlıktan,kapanan tiyatro salonlarından, çıkılamayan turnelerden, çekilemeyen filmlerden,yetişmeyen sanatçıdan, aktörden, stardan oluşan bir dünya çizdim size..
Duble yollardan ,köprülerden geçerken, gökdelenlerin, beton yığınlarının arasından gökyüzüne baktığınızda görebildiniz mi Türkiye’yi..
Neleri kaybetmişiz neleri…
Farkında mısınız?..
Hoşçakalın!..
