BABAM iLK ÖĞRETMENİMİN ARDINDAN.

Diyordun ya hani;
Biz yokluğun onurlu direnişçisiydik.
Varsıl ettik en ücra köyleri..
Anadolu analarının bebelerini, bağrımıza bastık.
Annen dünyaya getirdi , analar büyüttü , ben eğittim.
Dirilden dokuma önlüğü, ayağında nasır eden cızlavet kara lastiği,
Eski yastık kılıfından , boynuna asılı çantası,
Kızlı erkekli sınıflar, taze çiçek kokulu,
Kalaycılar , Naipli Gökçeyazı İlkokulu.
İlk öğretmenim, babam..
Adım attığın her yabana, elin değince , bayram misali günlerimiz.
Köy odasında , köylünün ortasında, gencecik bilge adam..
Savaştepe Köy Enstitülü ,
İlk öğretmenim..
Babam..
Aydınlığa inanmış , Kemalist Adam.
Emeğin , özlemin, inancın kocamandı hep.
Elindeki bağlamanda en yanık Anadolu türküleri,
Okulunda öğretmen, köyde imece ırgatıydın sen.
Ellerinde , senden kalan okulun yolunda döşeme taşları.
Bizler en küçük amele, el birliğiyle, köylüyle.
İmecenin destanını yazdık seninle.
Mektebin bacaları türküsünü söyledik coşkuyla.
Her 29 Ekimler , her 23 Nisanlar en büyük coşkumuz oldu.
Atatürk destanı şiirlerini sen yazdın , biz okuduk kürsüde.
Şehitlere ettiğin duaları öğrendik senin sesinden.
Toprağa sevdayı , ekip biçmenin üretkenliğini,
Bir ağaç dikenin en büyük ahde vefasını sen öğrettin.
Harman yerinde tınaz savurduk, köy çocuğu kadar çiftçiydik.
Annemle başardığınız o Türkiye sevdanızın öykülerini yazıyorum.
Annemin her bayram bize sunduğu o güzellikleri yazmazsam olmaz ki.
Siyah önlüğümün cebindeki söküğü dikerken bile , bize sevdasını nasıl unuturum.
Yine yaramazlık yapmış , akıllı bıdığım diyen annem.
Başıma bağladığı beyaz kurdele , beyaz yaka onun elinden kolalanırdı.
Şimdilerde kola kalmadı , bilenlere gitsin bu sözcüklerim.
En keyif aldığınız günlerin anısını unutmam.
Annemin sana verdiği o güzel müjdelerin keyif dolu kahkahaları hala çınlıyor buralarda.
Bir doğum , yaptırıp candan can koparan ebe- hemşire Lütfiye , oğlanın göbeğini Hayati diye kestim diye , maviş gözleriyle sevdasını sessizce söyleyen anam.
Öğretenim , kibarım , bi tanecik anam.
Bir sevdadır sana olan duam.

Babam.
İzcilerin lideri , benim rehberim.
Balıkesir Mehmet Hayati Köseley İzci Evi’ni kapatanların vicdanının olmadığını iyi ki görmedin.
Görseydin yüreğine inerdi bilirim.
İnsanlığı öldürenlerin ahde vefası yok babam.
Bizler onlardan değiliz , inan. Senin o ela gözlerin arkada kalmasın , doğruları söylemekten korkmuyorum.

Bitlis yolunu bile korkusuzca aşıp , izci lideri yetiştiren babam.
Oralardan bile sana onlarca selam var.
Sen gittin diye soyadımdan beni bulup , göz yaşı ile seni anan, izci liderlerininin anılarında yaşıyorsun.
Bıyıkları kırlaşmış , koca adamların gözünde sana vefanın yaşını gördüm.
” Balıkesir Dumlupınar İlkokulu Müdürüm, benim babam diye ağlayan” öğrencin daha geçen gün buldu beni.
Çocukça söyleştik , seni andık.
İlköğretmenim;
Evlatların ve öğrencilerin hep birinciydik..
Sen incinmeyesin diye.
Emeklerinin boşa gitmediğini izledin , gördün.
Atatürk ve Cumhuriyet sevdan ,Türkiye özlemin yücelsin diye.
Çok çalıştık sana gönül borcu diye.
Ardından sesleniyorum,
Bilmem duyar ve görür müsün, iki satır şiir ile..
“Ahmet Raiften olma,
Fatma Zehra’dan doğma, babam..
Öğretmenler günün kutlu olsun..
Ruhun şad olsun, yüreği güzel adam..”
Fatma Zehra KÖSELEY
24 Kasım 2013 Zeytinli..

***

Eski bir yazıdan tüm öğretmenlerime ahde vefa ile öğretmenler günü kutlu olsun.