“IŞIKLARLA OYNAMAYIN DEDİM BEN SİZE!”
Başımı döndürüp bakamıyorum,
Nasıl kaldı gerilerde bunca yıl?
Karanlık bir mezarlığı düşte geçmiş gibiyim.
Tatmadığım bir içkiyi bir akşam,
Ta Afrika’da bir törende içmiş gibiyim.
Birdenbire kan yağmurlu bir bulut,
Birdenbire kan kokulu bir duman,
Şaşkınlıktan gemileri yakmış gibiyim.
Işıklarla oynamayın, dedim ben size.
Yararı yok karanlıkta sürek avının, dedim ben size.
Yanlış kalemlere kayar elleri yazıcıların,
Tutanaklar yanlış yazar, dedim ben size.
Karanlığı az kullanın, kirliler kokar bir gün.
Bir gün yanar bu ışıklar, sırıtır suratlarınız.
Kirlilere sığınmayın, dedim ben size.
Yararı yok oynaşmanın, yalancı aklıklarla.
Kaçın kaçabilirseniz uzak, aşırı sulara.
Işıklarla oynamayın, dedim ben size…
Ozan HASAN HÜSEYİN KORKMAZGİL
Nasıl da büyülenirdim dizeleriyle, ilk gençlikte?
20 Şubat 1983’tü Ankara’da tanıştığımda kendisiyle.
Bir yıl sonra, tam da bugün yitirdik onu, 26 Şubat 1984’te.
Türküler, ağıtlar ve deyişlerden besinlenen yergili, güçlü şiirleriyle, derin duyarlılık, gür sesi, soluğu ile renkli, hayali, işlek Türkçesi’yle, toplumdaki çelişkileri işlemesi, insancıl bakış açısı ve yaşama sevgisi, barış, özgürlük, bağımsızlık tutkusu ile yalın, içten, etkileyici ve bizden diliyle “Haziranda ölmek zor” direnişiyle, “Çocuk değiliz, susarak da konuşabiliriz” deyişiyle “Kısa çöp, uzun çöpten hakkını alır elbette; Ağlayanlar bir gün güler direnmekle, kurtulmakla, barış ile elbette.”
Şiirlerinde insan olmanın en güzel ve en saf, en temiz hali ile;
“Hor baktık mı karıncaya,
Kırdık mı kanadını serçenin,
Vurduk mu karacanın yavrulusunu,
Ya nasıl kıyarız insana?” demesiyle, şair, ozan Hasan Hüseyin KORKMAZGİL,
otuz dokuz yıllık özleminle, Balıkesir’den, Körfez Edremit’ten sonsuz sevgilerimizle…
