Çakmak Köyü’ne veda edip İvrindi Köylerini dolaşmayı sürdürüyoruz. Değirmenbaşı Köyü tabelasına doğru ilerliyoruz. Ceviz ağaçlarının koyu gölgesinde sıcağı hissetmiyoruz. Püfür püfür esen rüzgarın serinliği keyif veriyor.
Burası Adaçayı tarlası. Ben ilk kez görüyorum . Adaçayı dağlarda doğal olarak biten bir bitki.Köylümüz üretiyor, kazanmak için çalışmak gerek. Üretmeden hayata tutunmanın başka yolu yok.
” Saman Araçlarının mahalle içerisine girmesi yasaktır ” diyor kırmızı levhada. Biz saman ithal ediyorduk. Bu levhada bir çelişki olmalı diye düşünüyorum.
Mahalle dediği aslında KÖY… Ülkemizde yapılan değişiklik ile tüm köyler mahalle oldu. Köylüler bundan hiç memnun değiller. Köyün ortak mallarının kullanım hakkı belediyelere geçmiş. Bu konuda köylüler kırgınlıklarını dile getiriyorlar. Biz inatla köy demeyi sürdüreceğiz.. Çünkü yüzyıllardır buralar köy…
Değirmenbaşı Köyü dere boyu sürüyor. Yolumuz Değirmenbaşı İlkokuluna düşüyor. Okul kapalı. Bir resim ile ona veda ediyoruz. Burada taşımalı eğitim yok. Değirmenbaşı Köyü çocukları İlkokulu burada okuyorlar. Onlar Çakmak Köyü çocuklarından çok şanslılar. Okullarına yürüyerek taşımasız gidiyorlar.
Demirciler Köyü tam bir ceviz denizinin ortasında. Kadınlarımız ceviz ayıklıyorlardı. Resimde bulgur taşının alt kısmını değirmen taşının üstüne koymuşlar. Güzel bir görüntü var evin önünde. Taşların dili konuşuyor.Belkide yüzlerce yıldır Demirciler Köyü’nün malı. Döğülen bulgurları üretnlerin ayak sesleri kalmadı belki..Ama kadınların anılarında nineleri dedeleri var.. Unutulmuyorlar..Dua ile.
Demirciler Köyü sakinleri bu dibekte bir zamanlar bulgur dövmüşler. Köyün orta yerinde duruyor.. Şimdilerde işlevini görsel olarak sürdürüyor.Bu dibek taşında kaynayan buğdayların kabukları soyuluyor. Diğer küçük taşta ise bulgur haline getiriliyor. Ayrıntısı bu.
Yürekli Köyü’ndeki bu taş ev onarılmayı bekliyor. Kimler gelip geçti bu haneden kim bilir !.. Ne sevinçler , ne kederler yaşandı , zamana direnemediğine tanık olmak insanın içine hüzün veriyor. Bu güzel taş evden gidenlere selam olsun..
Yürekli Köyü’nde bir başka taş evi. Önünde asma.Bu güzel taş evde oturanlar var. Hemen belli oluyor. Kiremitleri yeni. Kapısının önünde bir minik çeşme , evde hayatın olduğunun belirtisi. Su hayattır der gibi..
Burası Kıpıklar Köyü. Tarlada çalışan kadınlarla selamlaşıyoruz.
Bereketli olsun, ürününüz bol olsun diyorum, gel iki çapa da sen at diye takılıyorlar bana. Emeğinizin karşılığını çok ürün alarak görün deyip yola koyuluyoruz.
Burada köyler dere boyunda kurlu. Kıpıklar deresinin koyu gri renkte çok kötü kokan bir su akıyor. Kardeşim bir vidyo çekip Kıpıklar Köyü Muhtarına ve İvrindi Kaymakamına seslendi.
” Lütfen bu dere ile ilgilenin. Çok rica ediyorum..”
